Όλοι Εκεί

Μηδενίζεται η διαφορά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

Μηδενίζεται η διαφορά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ

«E» 28/8

ΑΝΑΛΥΣΗ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ

Ανατροπή του πολιτικού σκηνικού εν όψει των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου, με τη ΝΔ όχι μόνο να «τσουρουφλίζεται», αλλά να «καίγεται» από τις πυρκαγιές, καταγράφει δημοσκόπηση της Alco, καθώς η διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων έχει εκμηδενιστεί.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της μέτρησης για λογαριασμό του τηλεοπτικού σταθμού Alter, η εκλογική αναμέτρηση είναι πλέον ντέρμπι, καθώς η διαφορά μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι 0,8% ποσοστιαίες μονάδες, στα όρια του στατιστικού λάθους.

Σημειώνεται ότι η έρευνα ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου και ολοκληρώθηκε έξι ημέρες μετά - μόνο 500 πολίτες από τους 1.976 που πήραν μέρος απάντησαν στη μέτρηση μετά τις καταστροφικές φωτιές που ξεκίνησαν την περασμένη Παρασκευή, δείγμα ότι πλέον όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και ότι το προβάδισμα νίκης που είχε η ΝΔ πλέον έχει ανατραπεί.

Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης, η ΝΔ συγκεντρώνει το 35%, το ΠΑΣΟΚ το 34,2%, το ΚΚΕ 6,5%, ο ΣΥΝ 3,4% και ο ΛΑΟΣ 3,6%.

Πεντακομματική Βουλή
Σημειώνεται ότι και σε αυτήν τη δημοσκόπηση το σενάριο της πεντακομματικής Βουλής θεωρείται σχεδόν βέβαιο, αφού τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και ο ΛΑΟΣ είναι όχι μόνο στα όρια του 3% αλλά κοντά στο 4%.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολίτες στο ερώτημα «ποιος επιθυμούν να κερδίσει στις εκλογές» απαντούν το... ΠΑΣΟΚ.

Το 38,3% θέλει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το 34,4% την κυβερνώσα παράταξη.

Οι ψηφοφόροι, όπως όλα δείχνουν, δεν πείθονται από τις «νέες» εξαγγελίες της κυβέρνησης -στο παρά πέντε των εκλογών-, καθώς η πλειοψηφία απαντά «φτάνει πια δεύτερη ευκαιρία για τον κ. Καραμανλή και τη ΝΔ».

Το 52,2% λέει «φτάνει πια» και μόλις το 38,6% απαντά ότι θέλει μια δεύτερη ευκαιρία για την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Δείγμα της απογοήτευσης των ψηφοφόρων είναι και το ερώτημα «εάν η ΝΔ έχει εκπληρώσει τις κυβερνητικές της εξαγγελίες».

Η απάντηση στα προεκλογικά σποτ της ΝΔ για υλοποίηση των δεσμεύσεων είναι αποκαλυπτική.

Σχεδόν οκτώ στους δέκα πολίτες -το 76,8% των ερωτώμενων- απαντούν «όχι» και μόνο το 16,7% πιστεύει ότι έχουν εκπληρωθεί οι προεκλογικές εξαγγελίες της Νέας Δημοκρατίας.

«Καμία εμπιστοσύνη», εκφράζει η πλειοψηφία των πολιτών για όσα προεκλογικά εξαγγέλλει η ΝΔ, καθώς το 62,7% απαντά αρνητικά και μόλις το 25,5% έχει τη βεβαιότητα ότι θα υλοποιηθούν οι προεκλογικές υποσχέσεις της κυβερνώσας παράταξης.

Συσπειρώσεις
Σε ό,τι αφορά τις συσπειρώσεις των κομμάτων, διαπιστώνεται -όπως είναι φυσικό- αύξηση, με το ΚΚΕ να βρίσκεται σχεδόν στο 91% και τα άλλα κόμματα να έχουν άνοδο σε σχέση με τη μέτρηση του Ιουνίου της ίδιας εταιρείας.

Σε ό,τι αφορά τις μετακινήσεις ψηφοφόρων για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνονται τα εξής: Η ΝΔ έχει σημαντικές απώλειες προς το ΠΑΣΟΚ -το 5% των ψηφοφόρων της- και το 3,3% προς το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη. Για το ΠΑΣΟΚ, μόλις το 1,5% των ψηφοφόρων του κατευθύνεται προς τη ΝΔ και το 10,5% δηλώνει αναποφάσιστο.

Πάντως, οι ψηφοφόροι εξακολουθούν να εκφράζουν δυσαρέσκεια για τα δύο μεγάλα κόμματα, καθώς εξακολουθεί να είναι σε πολύ χαμηλά ποσοστά η ικανοποίηση που εκφράζουν για τον τρόπο άσκησης της πολιτικής τους, ενώ στο δίλημμα ποιος είναι ο πλέον κατάλληλος πρωθυπουργός μεταξύ του κ. Καραμανλή και του κ. Παπανδρέου, η διαφορά είναι πλέον 4,4% υπέρ του πρωθυπουργού. Σημειώνεται ότι στη μέτρηση του Ιουνίου η διαφορά ήταν 8,2 ποσοστιαίες μονάδες.

Αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ

Το Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ : Προστασία των Δασών, Διαχείριση

Το Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ : Προστασία των Δασών, Διαχείριση

Κρίσεων-Συντονισμός- Κινητοποιήσεις

Η Ελλάδα ζει μια τεράστια ανθρώπινη τραγωδία και μια πρωτοφανή
περιβαλλοντική καταστροφή. Σε μια περίοδο έντονων κλιματικών αλλαγών, η
προστασία της φυσικής και πολιτιστικής μας κληρονομιάς καθίσταται
επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση προς τις επόμενες γενεές. Απαιτεί
σχέδιο, στρατηγική και όραμα. Απαιτεί κυρίως όμως πρόγραμμα που να
παρέχει απαντήσεις στα ερωτήματα του σήμερα και τις προκλήσεις του
αύριο.

Στο Κυβερνητικό Πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, το περιβάλλον και η προστασία των
δασών προσεγγίζονται με τη λογική της ενιαίας αντιμετώπισης και από μια
προοπτική πράσινης ανάπτυξης. Το περιβάλλον είναι κορυφαίο δημόσιο
αγαθό που πρέπει να προστατευθεί.

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για την προστασία των δασών

Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για Διαχείριση Κρίσεων – Συντονισμό – Κινητοποίηση

Powered by ScribeFire.

Τα ΘΑ ήταν κάλπικα

Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ Δευτέρα 20-8-2007

ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ

ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ

"Κάποια στιγμή Ευρώπη και ΗΠΑ θα

προστρέξουν στη Ρωσία"

O συγγραφέας μιλάει για
τον Πούτιν και τις σχέσεις με τη Δύση

---

Είναι 89 ετών, έχει περάσει αιχμαλωσίες, φυλακίσεις, εξορίες, γνώρισε τη
βαρβαρότητα των σταλινικών γκουλάγκ, αλλά βλέπει τη ζωή όπως είναι, νιώθει το
μεγαλείο της ρωσικής πατρίδας και, βεβαίως, εξακολουθεί να γράφει. Πρόκειται
για τον βραβευμένο με Νομπέλ Λογοτεχνίας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Σε πρόσφατη
μακρά συνομιλία του με δύο γερμανούς δημοσιογράφους, που δημοσίευσε το
«Spiegel», τους εκμυστηρεύεται ότι «από τότε που γεννήθηκα είχα μια
εσωτερική κλίση στο να γράφω. Ηταν για μένα σαν ένα είδος μάχης.
Ακόμη και στο γκουλάγκ έγραφα - καμιά φορά πάνω σε πέτρινους τοίχους,
πάνω σε κομμάτια χαρτί. Υστερα τα απομνημόνευα και πετούσα τα
χαρτιά». Αυτό, ακόμη και όταν βρισκόταν σε τρομερή ψυχική πίεση.


Πώς ένιωσε όταν πριν από 13 χρόνια επέστρεψε από την «εξορία» (τον Καναδά);
Τότε, απογοητευμένος από αυτά που έβλεπε στη Ρωσία, απέρριψε το βραβείο που
του προσέφερε ο Γκορμπατσόφ και αργότερα αρνήθηκε να δεχτεί ένα βραβείο από
τον Γέλτσιν. Δέχτηκε όμως το κρατικό βραβείο που του απένειμε ο Πούτιν,
γεγονός που εκπλήσσει τους δημοσιογράφους και του ζητούν εξήγηση τονίζοντας το
παρελθόν του Πούτιν. Εχει την απάντηση ο Σολζενίτσιν: «Το βραβείο του 1990
μου το έδινε το υπουργικό συμβούλιο της Ρωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής
Δημοκρατίας για το "Αρχιπέλαγος γκουλάγκ'' και το αρνήθηκα γιατί δεν μπορούσα
να δεχτώ τιμές για ένα βιβλίο γραμμένο με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Το 1998 η χώρα βρισκόταν σε θλιβερή κατάπτωση και ο κόσμος μόλις
επιβίωνε. Τότε ήταν που έγραψα τη "Ρωσία σε κατάρρευση". Ο
Γέλτσιν έβγαλε διάταγμα να τιμηθώ με το ανώτατο κρατικό βραβείο.
Απάντησα ότι δεν μπορούσα να δεχτώ ένα βραβείο από μια κυβέρνηση που
οδήγησε τη χώρα σε τέτοια καταφρόνια και χάος. Το τωρινό κρατικό
βραβείο δεν μου απονεμήθηκε προσωπικά από τον πρόεδρο αλλά από μια ομάδα
ανωτάτων λειτουργών και ειδικών. Το Συμβούλιο Επιστημών έκανε την
πρόταση και το Πολιτιστικό Συμβούλιο, στο οποίο μετέχουν μερικοί από
τους πιο αξιόλογους ανθρώπους που έχει η Ρωσία, όλοι τους αυθεντίες
στον κλάδο τους, ενέκριναν την πρόταση. Ο πρόεδρος, ως
αρχηγός του κράτους, επιδίδει τα βραβεία. Αποδεχόμενος το
βραβείο εξέφρασα την ελπίδα ότι η πικρή ρωσική εμπειρία - την οποία μελετώ και
περιγράφω σε όλη μου τη ζωή - να είναι για μας ένα μάθημα που θα μας
συγκρατήσει από τον εθνικό κατήφορο. Οσο για τον Βλαντίμιρ Πούτιν -
ναι, ήταν αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, δεν ήταν όμως
ανακριτής της KGB, δεν ήταν διοικητής στρατοπέδου γκουλάγκ. Η
υπηρεσία στην Υπηρεσία Πληροφοριών και μάλιστα στο εξωτερικό δεν είναι κάτι το
αρνητικό για οποιαδήποτε χώρα, καμία φορά μάλιστα είναι άξια τιμής και
σεβασμού. Μήπως και ο πατέρας Μπους δεν ήταν αρχηγός της CIA μιαν
εποχή;».


Οι δημοσιογράφοι τού επισημαίνουν ότι οι ιστορικοί παραπονούνται ότι τα αρχεία
της Μόσχας δεν είναι σήμερα τόσο προσιτά όσο τη δεκαετία του 1990. «Το
πράγμα δεν είναι τόσο απλό» απαντά ο Σολzενίτσιν. «Ωστόσο, δεν
υπάρχει αμφιβολία ότι σε ό,τι αφορά τα αρχεία σημειώθηκε μια επανάσταση στη
Ρωσία τα 20 τελευταία χρόνια. Ανοιξαν χιλιάδες φάκελοι, οι
ερευνητές έχουν σήμερα πρόσβαση σε εκατοντάδες και χιλιάδες έγγραφα,
που ήταν άλλωστε απόρρητα. Εκατοντάδες μονογραφίες που έφεραν αυτά
τα έγγραφα στη δημοσιότητα κυκλοφορούν ελεύθερα. Αλλά μαζί με τα
αποχαρακτηρισμένα έγγραφα υπάρχουν πολλά άλλα που ουδέποτε πέρασαν από την
αρμόδια επιτροπή αποχαρακτηρισμού και όμως δημοσιεύθηκαν.
Τελευταία, ευτυχώς, κανένας δεν μπορεί να αποφύγει τη
διαδικασία αποχαρακτηρισμού. Οι φάκελοι όμως των πιο σημαντικών
κρατικών αρχείων, των Εθνικών Αρχείων της Ρωσικής Ομοσπονδίας
(ΕΑΡΟ), είναι προσιτοί όπως και άλλοτε. Το 2004 η ΕΑΡΟ
δημοσίευσε την επτάτομη "Ιστορία των σταλινικών γκουλάγκ" στην οποία
συνεργάστηκα και βεβαιώνω ότι πρόκειται για έργο πλήρες και αξιόπιστο.
Ερευνητές από όλο τον κόσμο τώρα στηρίζονται σε αυτά τα βιβλία».


Η συζήτηση περνά στη ρωσική Ιστορία, στην Οκτωβριανή Επανάσταση κτλ. «Η
Ρωσία» λέγουν οι δύο δημοσιογράφοι «συγκλονίστηκε πρώτα από την
επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 και κατόπιν από την Οκτωβριανή
Επανάσταση. Σε αυτά τα γεγονότα περιστρέφονται όλα τα έργα σας.
Αλλά πριν από λίγα χρόνια υποστηρίξατε ότι ο κομμουνισμός δεν ήταν
αποτέλεσμα του προηγούμενου ρωσικού πολιτικού καθεστώτος, ότι η
μπολσεβίκικη επανάσταση έλαβε χώρα λόγω της αδύνατης κυβέρνησης Κερένσκι,
το 1917. Επομένως ο Λένιν δεν ήταν παρά ένα τυχαίο πρόσωπο το οποίο
κατάφερε να έρθει στη Ρωσία και να καταλάβει την εξουσία με τη γερμανική
υποστήριξη».


«Λάθος» απαντά ο Σολζενίτσιν. «Μόνο μια εξαιρετική προσωπικότητα
μπορεί να μετατρέψει την ευκαιρία σε πραγματικότητα. Ο Λένιν και ο
Τρότσκι ήταν εξαιρετικά σοβαροί και δυναμικοί πολιτικοί οι οποίοι κατόρθωσαν
σε σύντομο χρονικό διάστημα να εκμεταλλευθούν την αδυναμία της κυβέρνησης
Κερένσκι. Η Οκτωβριανή Επανάσταση είναι ένας μύθος που γέννησαν οι
νικητές, οι μπολσεβίκοι, και καταβρόχθισαν όλοι οι προοδευτικοί
κύκλοι της Δύσης. Στις 25 Οκτωβρίου 1917 σημειώθηκε ένα βίαιο
πραξικόπημα στο Πέτρογκραντ. Σχεδιάστηκε σοφά, τέλεια,
από τον Λέον Τρότσκι - ο Λένιν εξακολουθούσε να κρύβεται για να μη
συλληφθεί και οδηγηθεί σε δίκη επί προδοσία. Αυτό που ονομάζουμε Ρωσική
Επανάσταση του 1917 ήταν στην πραγματικότητα η επανάσταση του Φεβρουαρίου.
Οι ρίζες αυτής της επανάστασης βρίσκονται στις συνθήκες της
προεπαναστατικής Ρωσίας και ήταν ρίζες βαθιές. Πρώτη ρίζα η αμοιβαία
απέχθεια μεταξύ εκείνων που βρίσκονταν στην εξουσία και της μορφωμένης
κοινωνίας, η αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης που έκανε αδύνατη κάθε
συνδιαλλαγή, κάθε δημιουργική λύση των κρατικών προβλημάτων.
Επομένως τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι Αρχές. Ποιος άλλος παρά ο
καπετάνιος φταίει όταν εξοκείλει ένα καράβι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει
ότι ο Λένιν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο. Σε καμία περίπτωση. Ή ότι η
οικονομική παρουσία του κάιζερ Γουλιέλμου δεν είχε συνέπειες. Αλλά δεν
υπήρχε τίποτε από τη φύση της Ρωσίας στην Οκτωβριανή Επανάσταση.
Αντίθετα, τσάκισε τη Ρωσία. Η ερυθρά τρομοκρατία την οποία
εξαπέλυσαν οι αρχηγοί της, η απόφασή τους να πνίξουν τη Ρωσία στο αίμα
είναι η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού».


Και σήμερα; Δεν βρίσκεται η Ρωσία καμία φορά απομονωμένη; Δεν ψυχράθηκαν
τελευταία οι σχέσεις της με τη Δύση; Γιατί αυτό; Γιατί δυσκολεύεται η Δύση να
κατανοήσει τη σύγχρονη Ρωσία; Είναι τα ερωτήματα των γερμανών δημοσιογράφων.
Κατά τον Σολζενίτσιν «ο σημαντικότερος λόγος είναι ψυχολογικός, η
κατάρρευση των ελπίδων εμπρός στην πραγματικότητα, κάτι που συνέβη τόσο
στη Ρωσία όσο και στη Δύση. Οταν το 1994 επέστρεψα στη Ρωσία, ο
λαός είχε σχεδόν θεοποιήσει τη Δύση και τα κράτη της. Εννοείται πως
αυτό δεν οφείλονταν σε πραγματική γνώση είτε σε ενσυνείδητη επιλογή.
Ηταν μια φυσική αποστροφή στο μπολσεβίκικο καθεστώς και στην αντιδυτική
προπαγάνδα του. Οι διαθέσεις άρχισαν να αλλάζουν με τους άγριους
βομβαρδισμούς της Σερβίας από το ΝΑΤΟ. Είναι γεγονός ότι όλα τα
στρώματα της ρωσικής κοινωνίας συγκλονίστηκαν βαθιά από εκείνους τους
βομβαρδισμούς. Η κατάσταση χειροτέρευσε όταν το ΝΑΤΟ άρχισε να
εξαπλώνει την επιρροή του και να απορροφά τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στη
δομή του, κάτι που ήταν ιδιαίτερα οδυνηρό με την περίπτωση της
Ουκρανίας, μιας χώρας που η εγγύτητά της στη Ρωσία καθορίζεται από το
ότι εκατομμύρια οικογενειακοί δεσμοί βρέθηκαν αιφνιδίως σε διαφορετικές
χώρες. Με μια κοντυλιά, αυτές οι οικογένειες διαμελίστηκαν και
χωρίστηκαν από έναν στρατιωτικό συνασπισμό. Ετσι, η αντίληψη ότι
η Δύση είναι κυρίως "ο ιππότης της Δημοκρατίας" αντικαταστάθηκε από την
απογοητευτική αντίληψη ότι ο ρεαλισμός - συνήθως κυνικός και ιδιοτελής -
αποτελεί την καρδιά της δυτικής πολιτικής. Για πάρα πολλούς Ρώσους αυτό
ήταν η μέγιστη απογοήτευση, η συντριβή του ιδανικού τους. Την
ίδια στιγμή η Δύση απολάμβανε τη νίκη της ύστερα από έναν εξαντλητικό Ψυχρό
Πόλεμο και παρακολουθούσε αμέριμνη την 15χρονη αναρχία στη Ρωσία του
Γκορμπατσόφ και του Γέλτσιν. Μέσα σε εκείνες τις συνθήκες ήταν εύκολο
να πιστέψει η Δύση, ότι η Ρωσία έγινε κάτι σαν τριτοκοσμική χώρα και
ότι θα παρέμενε τέτοια για πάντα. Οταν όμως η Ρωσία άρχισε να ανακτά
κάποια δύναμη ως οικονομία και ως κράτος, η αντίδραση της Δύσης ήταν ο
πανικός - ίσως υποσυνείδητος, βασισμένος σε κάποιες φοβίες.
Φυσικά, η Ρωσία δεν είναι ακόμη δημοκρατική χώρα, μόλις
άρχισε να οικοδομεί τη δημοκρατία. Αλλά είναι λάθος να κατηγορείται για
έλλειμμα δημοκρατίας, για λάθη και για παραβιάσεις της δημοκρατίας.
Δεν ήταν όμως η Ρωσία που έτεινε χείρα βοηθείας στη Δύση μετά τις 11
Σεπτεμβρίου; Μόνο η ψυχολογική υστέρηση, είτε μια καταστροφική
έλλειψη διορατικότητας μπορεί να εξηγήσει την παράλογη άρνηση της Δύσης να
δεχθεί την ανυπόκριτη ρωσική προσφορά. Αλλά και όταν οι ΗΠΑ δέχτηκαν τη
ρωσική βοήθεια στο Αφγανιστάν, άρχισαν να ζητούν όλο και περισσότερα
πράγματα. Οσο για την Ευρώπη, οι ισχυρισμοί της για τη Ρωσία
είναι ξεκάθαρα συνέπεια κάποιων εντελώς αβάσιμων φόβων για την ενέργεια.
Δεν είναι όμως σήμερα πολυτέλεια για τη Δύση να παραμερίζει τη Ρωσία,
ιδιαίτερα εν όψει νέων απειλών; Προτού επιστρέψω στη Ρωσία,
είχα δηλώσει σε μια συνέντευξη ότι "αν δούμε βαθιά στο μέλλον,
κάποια στιγμή στον 21ο αιώνα η Ευρώπη και η Αμερική θα προστρέξουν στη
Ρωσία για σύμμαχο όταν θα έχουν μεγάλες ανάγκες"».

Το ΒΗΜΑ, 12/08/2007 , Σελ.: B42

Κωδικός άρθρου: B15136B421

ID: 288638

Powered by ScribeFire.

Ας εξετάσουμε την πρόταση Πούτιν

Ας εξετάσουμε την πρόταση Πούτιν

Του Henry A. Kissinger - πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ International Herald Tribune

Η
διαμάχη περί αντιπυραυλικής άμυνας, που κρατά 50 χρόνια, αναζωπυρώθηκε
από το σχέδιο ανάπτυξης της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας στη
Δημοκρατία της Τσεχίας και στην Πολωνία. Επανήλθαν τα γνωστά
ψυχροπολεμικά επιχειρήματα καθώς η Ρωσία αμφισβήτησε την αναγκαιότητα
της ασπίδας και εκτίμησε ότι στόχος της είναι η ίδια και όχι η απειλή
από το Ιράν, όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση Μπους.

Το Κρεμλίνο,
όμως, πρότεινε μια τολμηρή πρωτοβουλία για μια άνευ προηγουμένου
συνεργασία ανάμεσα στη Ρωσία και το ΝΑΤΟ, με στόχο την εξουδετέρωση
οιασδήποτε πυρηνικής απειλής από το Ιράν.

Στις ΗΠΑ η έννοια μιας
αντιπυραυλικής ασπίδας έχει τύχει κακής μεταχείρισης. Το αμυντικό
σύστημα, που είχε προτείνει ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον το 1969
προσέκρουσε στο Κογκρέσο. Προκειμένου να διασωθεί η κεντρική του ιδέα,
η κυβέρνηση Νίξον διαπραγματεύτηκε το 1972 τη Συνθήκη για τους
Αντιβαλλιστικούς Πυραύλους.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, άλλαξε
δραματικά το διεθνές περιβάλλον, υπαγορεύοντας την επανεκτίμηση
παλαιότερων αποφάσεων.Το θέμα είχε και μια ηθική διάσταση. Πώς θα
δικαιολογούσε ένας πρόεδρος ότι επέλεξε να αφήσει απροστάτευτο τον
πληθυσμό της χώρας έναντι έστω και μιας ελάχιστης πυρηνικής επίθεσης
όταν θα διέθετε την κατάλληλη τεχνολογία για να περιορίσει ή και να
εξαλείψει πλήρως τις επιπτώσεις της; Ετσι πείστηκε η κυβέρνηση Μπους να
αποσυρθεί το 2002 από τη Συνθήκη για τους Αντιβαλλιστικούς Πυραύλους
(ΑΒΜ) και να εγκαινιάσει ένα διεθνές σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας για
την εξουδετέρωση περιορισμένων επιθέσεων, ιδιαίτερα από τα λεγόμενα
κράτη-παρίες.

Η συμπεριφορά του προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν
υποδηλώνει τη βαθιά ενόχλησή του από την επέκταση του ΝΑΤΟ στα σύνορα
της Ρωσίας. Το αμερικανικό επιχείρημα ότι η αντιπυραυλική ασπίδα έχει
σχεδιασθεί για να αντιμετωπίσει επιθέσεις από το Ιράν αντικρούεται από
το επιχείρημα πως το Ιράν χρειάζεται τουλάχιστον 10 χρόνια ακόμη για να
κατασκευάσει πυραύλους ικανούς να πλήξουν τις ΗΠΑ. Ως εκ τούτου, για τη
Ρωσία η αντιπυραυλική ασπίδα στρέφεται εναντίον της. Η Μόσχα κατέφυγε
σε μια εντατική διπλωματική εκστρατεία για να ασκήσει πιέσεις στο ΝΑΤΟ
και τις ΗΠΑ και παράλληλα ανακάλεσε τις διαβεβαιώσεις ότι οι ρωσικοί
πύραυλοι δεν θα στοχεύσουν σε νατοϊκό έδαφος.

Το σημαντικότερο,
όμως, είναι ότι ο Πούτιν έκανε μια πρόταση ενδεχομένως βαθύτατης και
μακροπρόθεσμης σημασίας: να συνδεθούν τα ρωσικά αντιπυραυλικά συστήματα
στο Αζερμπαϊτζάν με εκείνα που σχεδιάζονται για τη Νότια Ρωσία και με
την αντιπυραυλική ασπίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Οπως τέθηκε, η πρότασή
του είναι απαράδεκτη αλλά εμπεριέχει ένα όραμα για τον συνδυασμό
στρατηγικών συμφερόντων που θα μπορούσε να αποτελέσει προηγούμενο για
την αντιμετώπιση άλλων διεθνών απειλών.

Η Ρωσία και οι ΗΠΑ
αντιμετωπίζουν μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, οι κίνδυνοι και οι
προοπτικές της οποίας υπερβαίνουν όλα όσα μπορεί να κάνει ένα κράτος
μόνο του, ανεξάρτητα του πόσο ισχυρό είναι. Η εξάπλωση των όπλων
μαζικής καταστροφής, ο ισλαμικός «ιερός πόλεμος», το περιβάλλον, η
παγκόσμια οικονομία, όλα αυτά υπαγορεύουν μια προσέγγιση συνεργασίας.
Σε επίπεδο προέδρων και υπουργών Εξωτερικών φαίνεται να γίνεται
αντιληπτό και οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από διάθεση συνεργασίας. Η
Ρωσία και οι ΗΠΑ δεν ανταγωνίζονται πλέον για την παγκόσμια ηγεμονία.
Οι δυνάμεις τους δεν στρέφονται πλέον κατά αλλήλων επειδή ο καθένας
αντιμετωπίζει άλλους σοβαρότερους κινδύνους.

Εκείνο που μπορεί
και πρέπει να κάνει η Αμερική είναι να περιορίσει την ανάπτυξη της
αντιπυραυλικής ασπίδας στον δεδηλωμένο στόχο της εξουδετέρωσης απειλών
από τα κράτη-παρίες και να βρει τρόπο να διαχωρισθεί η αντιπυραυλική
ασπίδα στην Κεντρική Ευρώπη απ' οποιαδήποτε στρατηγική ενός υποθετικού
και αδικαιολόγητου πολέμου κατά της Ρωσίας.

Η πρόταση του Πούτιν
θα αποτελούσε ιστορική πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση προβλημάτων που
απειλούν τους πάντες. Θα μπορούσε, βέβαια, να μην είναι παρά ένας
τακτικός ελιγμός για να «εκτεθούν» τα ανύπαρκτα αμερικανικά σχέδια κατά
των ρωσικών δυνάμεων, για να διχασθεί το ΝΑΤΟ και για να πιεσθούν οι
ΗΠΑ να εγκαταλείψουν το σχέδιο της εγκατάστασης αντιπυραυλικής ασπίδας
στην Πολωνία και την Τσεχία. Θα ήταν κρίμα. Μια καλή συνεννόηση θα
έθετε τις συνομιλίες με το Ιράν σ' ένα ριζικά διαφορετικό πλαίσιο. Γι'
αυτό και αξίζει να εξετασθεί προσεκτικά η ρωσική πρόταση. Πώς θα
λειτουργούσε; Πώς θα αντιδρούσε στα προειδοποιητικά σήματα;Πώς θα
συμμετείχαν άλλες ενδιαφερόμενες χώρες; Αν μπορέσουμε να δώσουμε
ικανοποιητική απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα, τότε θα έχει δημιουργηθεί
νέο πλαίσιο για άλλα ζητήματα. Η διαμάχη για τα πλέον καταστρεπτικά
όπλα θα έχει κορυφωθεί στον σχεδιασμό μιας οδού προς έναν πιο ειρηνικό
κόσμο.

H KAΘHMEPINH
Kυριακή, 12 Aυγούστου 2007

Powered by ScribeFire.