H «οικονομία της γνώσης» συνιστά τη νέα πρόκληση
Tο στοίχημα της πενταετίας
Tο αναπτυξιακό κύμα της ΟNE και των έργων φθίνει
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΑΚΟΥΣΗΣ
Στη δεκαετία του '70 η ελληνική οικονομία έχασε την ευκαιρία της βιομηχανικής αναγέννησης. Δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το σοκ των δύο πετρελαϊκών κρίσεων και υπέστη την κρίση της αποβιομηχάνισης, χάνοντας στην κυριολεξία τις περισσότερες από τις μεταπολεμικές βιομηχανικές δυνάμεις.
Στη δεκαετία του '80 η Ελλάδα κέρδισε την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ, για να επιτύχει μέσω των κοινοτικών πόρων και της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής την κοινωνική αναγέννησή της. Στη δεκαετία του '90 και ιδιαιτέρως στο δεύτερο μισό αυτής, κέρδισε τη μάχη της σταθερότητας και των έργων υποδομής. H ελληνική οικονομία, έπειτα από μακρά περίοδο αστάθειας, υψηλού πληθωρισμού και δυσθεώρητων επιτοκίων, δέχθηκε τη θετική επίδραση της σταθερότητας, απαλλάχθηκε από τις νομισματικές θύελλες και απήλαυσε, έπειτα από πολλές δεκαετίες, χαμηλά επιτόκια της τάξεως του 3%, τα οποία στήριξαν και στηρίζουν τόσο τις επενδύσεις όσο και την κατανάλωση. Αυτό το περιβάλλον σταθερότητας, μαζί με τα έργα υποδομής, προκάλεσαν ένα διαρκές κύμα μεγέθυνσης, από τη δύναμη του οποίου κινείται ακόμη και σήμερα η ελληνική οικονομία, παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης.
Καινούργιο κύμα. Το κύμα σταθερότητας λοιπόν, που κερδήθηκε σταδιακά το 1998 και εμπεδώθηκε μέχρι το 2002, συνεχίζει να «σπρώχνει» και να διατηρεί ισχυρή τη μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας. Μόνο που σταδιακά φθίνει και ο δυναμισμός του εξαντλείται. Εκτιμάται ότι θα στηρίξει ώς ένα βαθμό τη μεγέθυνση μέχρι και το 2007, αλλά από εκεί και πέρα θα χρειασθούν ενισχύσεις ή καλύτερα ένα καινούργιο κύμα, ικανό να αναγεννήσει τις οικονομικές ευκαιρίες και να διατηρήσει σε κίνηση τη δραστηριότητα στη χώρα. Με άλλα λόγια, γίνεται φανερό ότι η ελληνική οικονομία και πολιτική έχουν ανάγκη από ένα νέο αναπτυξιακό κύμα, από μια καινούργια προωθητική δύναμη, ικανή να εξασφαλίσει τη συνέχεια και γιατί όχι την ενίσχυση του επιπέδου ευημερίας.
H κυβέρνηση Καραμανλή, απροετοίμαστη όπως ήταν, αλλά και μονομανής, χωρίς ορθή αξιολόγηση των οικονομικών συνθηκών, απορροφήθηκε τα δύο πρώτα χρόνια από τον πολιτικό στόχο, έχασε πολύτιμο χρόνο, δεν αξιοποίησε την προηγούμενη προετοιμασία, αυτοδεσμεύθηκε στην περιοχή των δημοσίων οικονομικών, δεν μπόρεσε ούτε τις δυνατότητες των διαρθρωτικών ευρωπαϊκών ταμείων να αξιοποιήσει, προκειμένου να ξεπεράσει το επερχόμενο αναπτυξιακό κενό.
H κυβέρνηση μένει μόνο στη ρητορεία. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες το νέο αναπτυξιακό κύμα έχει ανακαλυφθεί και πολλές ήδη έχουν καβαλήσει πάνω του και τρέχουν με ταχύτητες μεγάλες. Το κύμα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας ονομάζεται «οικονομία της γνώσης» και εργαλείο της είναι η ταχεία ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών, οι οποίες αναβαθμίζουν τις υφιστάμενες οικονομικές δομές και ταυτόχρονα διαμορφώνουν σύγχρονο περιβάλλον για την ανάδειξη νέων επιχειρήσεων και δραστηριοτήτων. Το διακύβευμα λοιπόν της παρούσης περιόδου και δη τούτου του δεύτερου μισού της δεκαετίας που διανύουμε είναι ακριβώς αυτό, αν δηλαδή η ελληνική οικονομία θα μετεξελιχθεί σε οικονομία της γνώσης, αν θα απορροφήσει τα αγαθά της τεχνολογικής προόδου ή θα χάσει το τρένο της προόδου και η Ελλάδα μετατραπεί σε κοινωνία σερβιτόρων και καμαριέρηδων για τους πλούσιους του ευρωπαϊκού Βορρά.
Επενδύσεις στην Παιδεία. Το στρώσιμο αυτού του καινούργιου δρόμου για την ελληνική οικονομία θα κριθεί την προσεχή πενταετία. H διαμόρφωση των προϋποθέσεων για κάτι τέτοιο, όπως οι παρατηρούντες τα τεκταινόμενα στην προηγμένη Δύση σημειώνουν, απαιτεί πόρους, επενδύσεις στην Παιδεία, στην έρευνα, στις νέες τεχνολογίες και εφαρμογή συνοδευτικών διευκολυντικών της «οικονομίας της γνώσης» πολιτικών.
Ουσιαστικά οι ανάγκες της εποχής απαιτούν νέα σχήματα πολιτικής, την επιβολή ενός καινούργιου δόγματος αναπτυξιακής πολιτικής, η οποία θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη αυτού του κύματος αναγέννησης της οικονομικής δραστηριότητας. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι τούτη η επιλογή προϋποθέτει σχέδιο, εμμονή στον στόχο και συνδεδεμένες μεταξύ τους πολιτικές, οι οποίες θα επιτρέπουν την ταχεία ενσωμάτωση των τεχνολογικών δυνατοτήτων στο σύστημα παιδείας, στην παραγωγή, στις υπηρεσίες, στον αγροτικό τομέα, παντού. Τούτο το σχήμα ενισχυόμενο με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, σύνδεση των Πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις, πιο αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, άρση των αντικινήτρων στην έναρξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και τις κεντρικές υποδομές των δικτύων επικοινωνίας ολοκληρωμένες, μπορεί να συγκροτήσει το απαιτούμενο νέο αναπτυξιακό κύμα.
Αυταρχικές προσεγγίσεις. H νεοδημοκρατική κυβέρνηση, παρ' ότι ενσωματώνει στη ρητορεία της την «οικονομία της γνώσης», δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό. Οι απόπειρες αλλαγών στον χώρο της Παιδείας είναι ασθενείς, η απορρόφηση των σχετικών πόρων του Τρίτου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης βραδεία και η συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους ανύπαρκτη. Οι σχέσεις της με τους εργαζομένους είναι κλονισμένες και τελευταίως δεν συνομιλεί ούτε με τους επιχειρηματίες. Ιδεοληψίες και αυταρχικές προσεγγίσεις δεν επιτρέπουν την επαφή, ούτε την εκμετάλλευση νέων ιδεών. Και ακόμη η κυβερνητική παράταξη δεν συγκεντρώνει στις τάξεις της πρόσωπα και στελέχη ικανά να προσεγγίσουν και να στηρίξουν το όραμα της νέας οικονομίας της γνώσης. Ίσως το έργο τούτο θα πρέπει να προετοιμάσει το κόμμα της αντιπολίτευσης, να το επεξεργασθεί και τελικώς να το επιβάλει ως πρώτη επιλογή και στην ασθμαίνουσα κυβερνητική παράταξη.
«Μια δύσκολη διαπραγμάτευση»
ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΣ όσον αφορά την προοπτική να επιτευχθεί συμφωνία για τον κοινοτικό προϋπολογισμό εμφανίστηκε ο Κώστας Καραμανλής, μετά τη συνάντησή του με τον Τόνι Μπλερ στο Λονδίνο. «Παραμένει μια δύσκολη διαπραγμάτευση», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο κ. Καραμανλής εξερχόμενος από την Ντάουνιγκ Στριτ, δεν απέκλεισε όμως το ενδεχόμενο στη Σύνοδο Κορυφής, στις Βρυξέλλες, την ερχόμενη εβδομάδα να υπάρξει αίσια έκβαση. Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18412&m=N14&aa=1
Στη δεκαετία του '80 η Ελλάδα κέρδισε την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ, για να επιτύχει μέσω των κοινοτικών πόρων και της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής την κοινωνική αναγέννησή της. Στη δεκαετία του '90 και ιδιαιτέρως στο δεύτερο μισό αυτής, κέρδισε τη μάχη της σταθερότητας και των έργων υποδομής. H ελληνική οικονομία, έπειτα από μακρά περίοδο αστάθειας, υψηλού πληθωρισμού και δυσθεώρητων επιτοκίων, δέχθηκε τη θετική επίδραση της σταθερότητας, απαλλάχθηκε από τις νομισματικές θύελλες και απήλαυσε, έπειτα από πολλές δεκαετίες, χαμηλά επιτόκια της τάξεως του 3%, τα οποία στήριξαν και στηρίζουν τόσο τις επενδύσεις όσο και την κατανάλωση. Αυτό το περιβάλλον σταθερότητας, μαζί με τα έργα υποδομής, προκάλεσαν ένα διαρκές κύμα μεγέθυνσης, από τη δύναμη του οποίου κινείται ακόμη και σήμερα η ελληνική οικονομία, παρά τις αδυναμίες και τις ελλείψεις της νεοδημοκρατικής κυβέρνησης.
Καινούργιο κύμα. Το κύμα σταθερότητας λοιπόν, που κερδήθηκε σταδιακά το 1998 και εμπεδώθηκε μέχρι το 2002, συνεχίζει να «σπρώχνει» και να διατηρεί ισχυρή τη μεγέθυνση της ελληνικής οικονομίας. Μόνο που σταδιακά φθίνει και ο δυναμισμός του εξαντλείται. Εκτιμάται ότι θα στηρίξει ώς ένα βαθμό τη μεγέθυνση μέχρι και το 2007, αλλά από εκεί και πέρα θα χρειασθούν ενισχύσεις ή καλύτερα ένα καινούργιο κύμα, ικανό να αναγεννήσει τις οικονομικές ευκαιρίες και να διατηρήσει σε κίνηση τη δραστηριότητα στη χώρα. Με άλλα λόγια, γίνεται φανερό ότι η ελληνική οικονομία και πολιτική έχουν ανάγκη από ένα νέο αναπτυξιακό κύμα, από μια καινούργια προωθητική δύναμη, ικανή να εξασφαλίσει τη συνέχεια και γιατί όχι την ενίσχυση του επιπέδου ευημερίας.
H κυβέρνηση Καραμανλή, απροετοίμαστη όπως ήταν, αλλά και μονομανής, χωρίς ορθή αξιολόγηση των οικονομικών συνθηκών, απορροφήθηκε τα δύο πρώτα χρόνια από τον πολιτικό στόχο, έχασε πολύτιμο χρόνο, δεν αξιοποίησε την προηγούμενη προετοιμασία, αυτοδεσμεύθηκε στην περιοχή των δημοσίων οικονομικών, δεν μπόρεσε ούτε τις δυνατότητες των διαρθρωτικών ευρωπαϊκών ταμείων να αξιοποιήσει, προκειμένου να ξεπεράσει το επερχόμενο αναπτυξιακό κενό.
H κυβέρνηση μένει μόνο στη ρητορεία. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες το νέο αναπτυξιακό κύμα έχει ανακαλυφθεί και πολλές ήδη έχουν καβαλήσει πάνω του και τρέχουν με ταχύτητες μεγάλες. Το κύμα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας ονομάζεται «οικονομία της γνώσης» και εργαλείο της είναι η ταχεία ενσωμάτωση των νέων τεχνολογιών, οι οποίες αναβαθμίζουν τις υφιστάμενες οικονομικές δομές και ταυτόχρονα διαμορφώνουν σύγχρονο περιβάλλον για την ανάδειξη νέων επιχειρήσεων και δραστηριοτήτων. Το διακύβευμα λοιπόν της παρούσης περιόδου και δη τούτου του δεύτερου μισού της δεκαετίας που διανύουμε είναι ακριβώς αυτό, αν δηλαδή η ελληνική οικονομία θα μετεξελιχθεί σε οικονομία της γνώσης, αν θα απορροφήσει τα αγαθά της τεχνολογικής προόδου ή θα χάσει το τρένο της προόδου και η Ελλάδα μετατραπεί σε κοινωνία σερβιτόρων και καμαριέρηδων για τους πλούσιους του ευρωπαϊκού Βορρά.
Επενδύσεις στην Παιδεία. Το στρώσιμο αυτού του καινούργιου δρόμου για την ελληνική οικονομία θα κριθεί την προσεχή πενταετία. H διαμόρφωση των προϋποθέσεων για κάτι τέτοιο, όπως οι παρατηρούντες τα τεκταινόμενα στην προηγμένη Δύση σημειώνουν, απαιτεί πόρους, επενδύσεις στην Παιδεία, στην έρευνα, στις νέες τεχνολογίες και εφαρμογή συνοδευτικών διευκολυντικών της «οικονομίας της γνώσης» πολιτικών.
Ουσιαστικά οι ανάγκες της εποχής απαιτούν νέα σχήματα πολιτικής, την επιβολή ενός καινούργιου δόγματος αναπτυξιακής πολιτικής, η οποία θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανάπτυξη αυτού του κύματος αναγέννησης της οικονομικής δραστηριότητας. Οι ίδιοι εκτιμούν ότι τούτη η επιλογή προϋποθέτει σχέδιο, εμμονή στον στόχο και συνδεδεμένες μεταξύ τους πολιτικές, οι οποίες θα επιτρέπουν την ταχεία ενσωμάτωση των τεχνολογικών δυνατοτήτων στο σύστημα παιδείας, στην παραγωγή, στις υπηρεσίες, στον αγροτικό τομέα, παντού. Τούτο το σχήμα ενισχυόμενο με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, σύνδεση των Πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις, πιο αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση, άρση των αντικινήτρων στην έναρξη επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και τις κεντρικές υποδομές των δικτύων επικοινωνίας ολοκληρωμένες, μπορεί να συγκροτήσει το απαιτούμενο νέο αναπτυξιακό κύμα.
Αυταρχικές προσεγγίσεις. H νεοδημοκρατική κυβέρνηση, παρ' ότι ενσωματώνει στη ρητορεία της την «οικονομία της γνώσης», δεν έχει να επιδείξει το παραμικρό. Οι απόπειρες αλλαγών στον χώρο της Παιδείας είναι ασθενείς, η απορρόφηση των σχετικών πόρων του Τρίτου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης βραδεία και η συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους ανύπαρκτη. Οι σχέσεις της με τους εργαζομένους είναι κλονισμένες και τελευταίως δεν συνομιλεί ούτε με τους επιχειρηματίες. Ιδεοληψίες και αυταρχικές προσεγγίσεις δεν επιτρέπουν την επαφή, ούτε την εκμετάλλευση νέων ιδεών. Και ακόμη η κυβερνητική παράταξη δεν συγκεντρώνει στις τάξεις της πρόσωπα και στελέχη ικανά να προσεγγίσουν και να στηρίξουν το όραμα της νέας οικονομίας της γνώσης. Ίσως το έργο τούτο θα πρέπει να προετοιμάσει το κόμμα της αντιπολίτευσης, να το επεξεργασθεί και τελικώς να το επιβάλει ως πρώτη επιλογή και στην ασθμαίνουσα κυβερνητική παράταξη.
«Μια δύσκολη διαπραγμάτευση»
ΕΠΙΦΥΛΑΚΤΙΚΟΣ όσον αφορά την προοπτική να επιτευχθεί συμφωνία για τον κοινοτικό προϋπολογισμό εμφανίστηκε ο Κώστας Καραμανλής, μετά τη συνάντησή του με τον Τόνι Μπλερ στο Λονδίνο. «Παραμένει μια δύσκολη διαπραγμάτευση», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο κ. Καραμανλής εξερχόμενος από την Ντάουνιγκ Στριτ, δεν απέκλεισε όμως το ενδεχόμενο στη Σύνοδο Κορυφής, στις Βρυξέλλες, την ερχόμενη εβδομάδα να υπάρξει αίσια έκβαση. Αυτό το κείμενο εκτυπώθηκε από "ΤΑ ΝΕΑ", στη διεύθυνση
http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18412&m=N14&aa=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου