Τετάρτη 30 Μαΐου 2007

Ομιλία του Υπουργού Δημόσιας Τάξης στη Βουλή σχετικά με το Νομοσχέδιο για την Αγροφυλακή

Τώρα, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να σας πω ότι αισθάνομαι
υπερήφανος ότι φέρνω στην Βουλή αυτό το Νομοσχέδιο για την επανασύσταση
της Αγροφυλακής. Αισθάνομαι υπερήφανος γιατί, πρώτον, καινούργιες
ανάγκες έχουν γεννηθεί, τις οποίες αντιμετωπίζει η Κυβέρνησή μας με
ρεαλισμό και με μια εκτίμηση, ματιά προς το μέλλον.


Έχω την πεποίθηση ότι εάν δεν κατεκυριαρχείτο η σκέψη σας, προπαντός
του ΠΑΣΟΚ, από το πελατειακό κριτήριο, το οποίο είναι τρόπος ζωής σας,
θα το βλέπατε διαφορετικά. Έχω ειλικρινώς εντυπωσιαστεί από την
μονοδιάστατη σκέψη σας όσον αφορά το μοναδικό κριτήριο λειτουργίας και
εκτιμήσεως των πραγμάτων και του Νομοσχεδίου μας, αυτό των πελατειακών
σχέσεων.


Ήλπιζα να δείτε τις καινούργιες ανάγκες και τις καινούργιες
πραγματικότητες οικολογικής φύσεως. Είπε ο εισηγητής του ΠΑΣΟΚ
αναλυτικά, ανεφέρθη στο κεφάλαιο των επιστημόνων, του επιστημονικού
δυναμικού και της αντιμετωπίσεως των συνθέτων οικολογικών, κυρίως,
προβλημάτων στην Αγγλία. Ανεφέρθη σε ανάλογη εκτίμηση, όχι ταυτόσημη
και ο κύριος Κουβέλης.


Σας λέω εγώ ότι οι διδάκτορες, το επιστημονικό δυναμικό, τα εργαστήρια
των Πανεπιστημίων, τα Νόμπελ, είναι όλα στην υπηρεσία του λαού. Και
εννοούμε ότι συλλειτουργούν, ότι συμβάλλουν αποφασιστικά στα πάντα,
στην οικολογία, στο περιβάλλον, στην υγιεινή των τροφίμων, στα πάντα.


Εκείνο που λείπει και σας ζητώ να "απλώσετε" τη σκέψη σας προς τα
εμπρός, όχι να μείνετε στον Αγροφύλακα της δεκαετίας του '50, με τον
οποίο και πάλι θα έχετε και κομματικά προσωπικά, όπως υπαινίχθηκε ο
κύριος εισηγητής. Αφήστε τα αυτά. Και το 1833. Αφήστε τα αυτά.


Σας ζητώ να εκτιμήσετε, ειλικρινώς σας ζητώ να εκτιμήσετε ότι πάσχουμε
ως Κράτος, ως κοινωνία, ως διοικητική δομή από τους "εργάτες" του
πεδίου. Ποιός θα δει την κομμένη "γράνα"; Που σημαίνει υδραγωγός. Που
καταστρέφει το έδαφος και ύστερα "γλύφει" και "κόβει" την άσφαλτο. Και
θα έρθουμε εμείς ύστερα, οι "Συβαρίτες" πολιτικοί της μαλθακότητας και
της τρυφηλότητας και των σχεδιασμάτων, (έχασαν από τον Κρότωνα), θα
έρθουν οι Συβαρίτες πολιτικοί να πουν, "εδώ τα δισεκατομμύρια στην
Τσακώνα πρέπει να καταβληθούν τάχιστα. Γιατί ο δρόμος
Τριπόλεως-Καλαμάτας χάνεται, εξαιτίας της διακοπής από το νερό", αλλά
και στην Μαλακάσα το ίδιο έγινε.


Σας λέω παραδείγματα. Δεν τα θέλετε; Χαρείτε την ειρωνεία σας!. Ακούτε
τί σας λέω. Συναισθανθείτε, απεγκλωβιστείτε από τις προκαταλήψεις σας.
Απεγκλωβιστείτε και δείτε την πραγματικότητα.


Λέμε λοιπόν, χθες είχαμε το δράμα του Λουσίου. Κανείς δεν ήταν
αρμόδιος! Κανείς! Η Πολιτεία δεν είχε ματιά στον καιρό. Βρέθηκε στο
Μοναστήρι ένας αγρότης να τους πει, "μην πηγαίνετε". Σας λέω με τον
κίνδυνο, όπως είπε ο κύριος Κουβέλης, της συγκρούσεως, των
αρμοδιοτήτων, με τον κίνδυνο των πολλαπλών ειδικών ή αρμοδίων, σας λέω
ότι χρειάζεται η εποπτεία. Χρειάζεται η εποπτεία και η Αστυνόμευση. Για
τον αγρό, για το νερό, για την αρχαιολογία, για εκείνους που ορμάνε με
ανιχνευτές μετάλλων και σκυλεύουν το υπέδαφος επιφανείας. Την ύπαιθρο
χώρα. Για εκείνους οι οποίοι είναι πραγματικοί καταστροφείς, εν αγνοία
τους. Βλέπεις ένα χωρικό και παίρνει το "μπολντοζάκι", (δεν είναι
εικόνες φανταστικές) και πηγαίνει και καταστρέφει τους αναβαθμούς,
κοινώς πεζούλια, στα πρανή των ορεινών όγκων όπου ήταν παλιά
καλλιέργειες. Η καταστροφή είναι τεράστια. Ο άλλος δεν καταλαβαίνει
καν. Έφτιαξε ένα επίπεδο. Μα αυτό το επίπεδο έπρεπε να ήταν με τους
αναβαθμούς. Κανένας δεν τον εγκαλεί. Νομίζει μάλιστα ότι ασκεί και το
δικαίωμά του επί της κυριότητας και της νομής και καταστρέφει το
σύμπαν. Εν αγνοία του, εν τη αφελεία του.



Powered by ScribeFire.

Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Η ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2007


Ζούμε σε εποχή ζοφερότερου ψυχρού πολέμου


Η ετήσια έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για το 2007

Α.Ρ., Reuters, afp


ΛΟΝΔΙΝΟ. Η «πολιτική του φόβου» διαβρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα
σε παγκόσμια κλίμακα, διαπιστώνει η Διεθνής Αμνηστία στην έκθεσή της
για το 2007. Οι παραβιάσεις δεν διαπράττονται μόνο από χώρες του Τρίτου
Κόσμου αλλά και από προηγμένες χώρες της Δύσης.

«Στον κόσμο μας
επικρατεί η ίδια πόλωση που επικρατούσε και στo απόγειο του Ψυχρού
Πολέμου αλλά από πολλές απόψεις είναι πιο επικίνδυνη» δήλωσε η
γραμματέας της διεθνούς αμνηστίας Ιρέν Χαν, παρουσιάζοντας την ετήσια
έκθεση.

«Ενα από τα μεγαλύτερα πλήγματα στα ανθρώπινα δικαιώματα
ήταν η προσπάθεια των δυτικών δημοκρατικών κρατών να αναιρέσουν
θεμελιώδεις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - όπως την απαγόρευση των
βασανιστηρίων» είπε η Χαν. «Οταν χώρες όπως οι ΗΠΑ φαίνονται να
υποσκάπτουν ή να αγνοούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτό στέλνει ένα πολύ
ισχυρό μήνυμα στους άλλους».

«Στο τέλος του 2006, χιλιάδες
κρατούμενοι εξακολουθούσαν να κρατούνται από τις ΗΠΑ χωρίς απαγγελία
κατηγοριών ή διεξαγωγή δίκης στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και το
Γκουαντάναμο της Κούβας» γράφει η έκθεση και σημειώνει ότι το 2006 ήταν
η χρονιά κατά την οποία οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τη λειτουργία μυστικών
φυλακών και ήρθαν στην επιφάνεια νέα στοιχεία για τη συνεργασία
ευρωπαϊκών κυβερνήσεων στο πρόγραμμα έκνομων μεταγωγών των ΗΠΑ. Ως
δείγματα της άρνησης να γίνουν ανεκτές αυτές οι καταπατήσεις ανέφερε
τις έρευνες που γίνονται για τις έκνομες μεταγωγές και την απόφαση
ισπανικού δικαστηρίου να ακυρώσει εξαετή ποινή κάθειρξης σε πρώην
κρατούμενο του Γκουαντάναμο, καθώς αποτελεί νομικό κενό και τα στοιχεία
που προέρχονται από εκεί θεωρούνται άκυρα.

Βία, βασανιστήρια, εκτελέσεις

H
έκθεση, μεγέθους 320 σελίδων, αναφέρθηκε επίσης στη βία κατά των
γυναικών, στα βασανιστήρια και στη θανατική ποινή, στην επιβολή της
οποίας πρώτη έρχεται η Κίνα. Στηλίτευσε τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων
δικαιωμάτων στη Λατινική Αμερική, όπου οι κυβερνήσεις υιοθετούν
στρατιωτικές μεθόδους περιορισμού της βίας σε συγκεκριμένες γειτονιές,
αφήνοντας τους κατοίκους τους εκτεθειμένους στα διασταυρούμενα πυρά
συμμοριών και των κατασταλτικών μηχανισμών.

Σοβαρές παραβιάσεις
ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμβαίνουν στο πλαίσιο των δώδεκα ενόπλων
συγκρούσεων που μαίνονται στην Αφρική. Ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην
περιοχή Νταρφούρ του Σουδάν, όπου το 2006 οι βιασμοί γυναικών στα
στρατόπεδα προσφύγων πολλαπλασιάστηκαν. «Το Νταρφούρ είναι ένα τραύμα
που αιμορραγεί στη διεθνή συνείδηση» δήλωσε η Χαν.

Η έκθεση
ανέφερε ότι τα βασανιστήρια συνεχίζονται σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η
Αλγερία, η Ιορδανία, το Ιράκ, το Ιράν, το Ισραήλ, το Κουβέιτ, τη Λιβύη,
το Μαρόκο, τη Σαουδική Αραβία, τη Συρία, την Τυνησία και την Υεμένη.
Επισημαίνει δε ότι η σύγκρουση Ισραήλ - Παλαιστινίων βλάπτει σοβαρά τα
ανθρώπινα δικαιώματα. Το 2006, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε 650
Παλαιστινίους, τρεις φορές περισσότερους απ’ όσους το 2005, ενώ οι
Ισραηλινοί που έπεσαν θύματα Παλαιστινίων μειώθηκαν στο μισό και έπεσαν
στους 27.

Η έκθεση αναφέρεται στις δικαστικές διώξεις εναντίον
συγγραφέων στην Τουρκία, στις δολοφονίες δημοσιογράφων στη Ρωσία, στις
δολοφονίες αριστερών ακτιβιστών στις Φιλιππίνες και στις παραβιάσεις
των δικαιωμάτων ελεύθερης έκφρασης μέσω του ελέγχου του Ιντερνετ σε
χώρες όπως η Κίνα, η Κολομβία, η Καμπότζη, η Κούβα και το Ουζμπεκιστάν.
Σημειώνει επίσης ότι το 2006 η Ιαπωνία θέσπισε νόμο για απέλαση
«πιθανών τρομοκρατών», καθώς σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις καθορίζουν
τη μοίρα των ανθρώπων όχι με βάση τι έχουν κάνει, αλλά με βάση την
πρόβλεψη για το τι θα μπορούσαν να κάνουν.





Powered by ScribeFire.

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Ευρώπη… ετών 50




Του
ΣΠΥΡΟΥ ΤΣΟΧΑ


Την 25/3/07 η Ενωμένη Ευρώπη γιόρτασε τα 50 χρόνια από τη δημιουργία της. Οι Έλληνες ελάχιστα ασχολήθηκαν με το θέμα, αφού γεγονότα όπως τα ομόλογα, οι κουκουλοφόροι, οι καταλήψεις κ.τ.λ. μονοπώλησαν το ενδιαφέρον. Και όμως η Ε.Ε. έγινε 50 ετών, με όλα τα καλά από τις εμπειρίες που απέκτησε όλα αυτά τα χρόνια και την κρίση της… «μέσης ηλικίας» που μοιραία αντιμετωπίζει.
Ήταν ένα όραμα Ευρωπαίων ηγετών (Τσόρτσιλ, Ντε Γκολ) που άρχισε να υλοποιείται την 25/3/1957 με τη σύναψη συμφωνίας μεταξύ των γνωστών έξι (6) κρατών-ιδρυτικών μελών της (Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία, Λουξεμβούργο, Γερμανία, Ιταλία). Η Ελλάδα έγινε πλήρες μέλος με την υπογραφή της 28/5/79, της Συνθήκης Ένταξης. Σήμερα, ύστερα από αλλεπάλληλες διευρύνσεις, αριθμεί 27 μέλη, με αρκετά κράτη να… χτυπούν την πόρτα εισόδου, με την πλέον περίπλοκη περίπτωση της Τουρκίας.
Αφιέρωσα ώρες, διαβάζοντας τον ηλεκτρονικό Τύπο, για την επέτειο αυτή. Είδα πολύ… φιλολογία. Ακατάσχετο… μπλα… μπλα… μπλα, ιδίως από δηλώσεις πολιτικών, οι οποίοι πλέον μιλούν… άλλη γλώσσα. Αλλά και πολλοί δημοσιογράφοι, προτιμούν να μην γράφουν αλήθειες, ιδίως αν είναι δυσάρεστες.
Θα προσπαθήσω να επιχειρήσω μια αντικειμενική προσέγγιση του θέματος, που είναι πολύ ζωτικό για το μέλλον της χώρας και όχι μόνον, αφού η συνέχιση της πορείας της Ε.Ε. είναι παγκόσμιο γεγονός.
Ειρήνη: Κατ’ αρχάς, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η ειρήνη, επί 50 χρόνια, στην Ευρώπη είναι τρομερά σημαντικό γεγονός, ικανό να επισκιάσει τα πάντα. Η Ευρώπη, το θέατρο των μεγαλύτερων πολεμικών συγκρούσεων από την αρχαιότητα μέχρι πριν λίγο, ησύχασε από το 1945, μέχρι σήμερα. Εκατομμύρια, κυρίως νέοι άνθρωποι αντί να θυσιαστούν στα πεδία των μαχών, έζησαν ειρηνικά και δημιούργησαν το μέλλον τους. Οι κοινωνίες δεν έζησαν τη φρίκη του πολέμου, αλλά επιδόθηκαν σε έργα ειρηνικά.
Δημοκρατία: Οι πολιτικοί που είναι υπέρ της Ε.Ε. μιλούν για την εδραίωση της Δημοκρατίας. Ίσως δεν έχουν άδικο αν σκεφτούμε ότι εξαφανίστηκαν πλέον καθεστώτα που το όνομά τους λήγει σε… ισμός. Είναι μια νίκη της Ε.Ε. Όμως, είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η Δημοκρατία περνά κρίση. Η έλλειψη ηγετών, τα οικονομικά σκάνδαλα, η αδιαφορία των πολιτών κ.τ.λ. έχουν δημιουργήσει μια κρίση, όσο και αν προσπαθούν οι πολιτικοί ν’ αποκρύψουν. Είναι ορατό το ερώτημα, για το αν πλησιάζει το τέλος της Αντιπροσωπευτικής Κομματικής Δημοκρατίας. Στο ερώτημα αυτό ο Γερμανός φιλόσοφος Jürgen Haberman, στο βιβλίο «Η εποχή των μεταβάσεων» γράφει: «Στην Ευρώπη απέχουμε ακόμη από το τέλος της Κομματικής Δημοκρατίας. Όμως είναι γεγονός ότι ο Πολιτικός Δημόσιος χώρος συνδέεται (μαζί με τον ευρύτερο Πολιτισμικό δημόσιο χώρο) με τα ρυπαρά κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα οποία προωθούν πρόσωπα που είναι αρεστά σ’ αυτά και μειώνουν τελικά το ειδικό βάρος των κομματικών οργανώσεων».
Μία πολύ σοβαρή επισήμανση του φιλοσόφου που πρέπει να προβληματίσει όλους μας. Κάποτε λέγαμε ότι ο Τύπος είναι η τέταρτη εξουσία (Νομοθετική-Εκτελεστική-Δικαστική). Μήπως η τηλεόραση προσπαθεί να γίνει πρώτη εξουσία; Μήπως ήδη έγινε;
Ευημερία: Ναι, οι άνθρωποι ζουν πολύ καλύτερα από το παρελθόν. Υπάρχει ευημερία στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των πληθυσμών. Όμως και εδώ θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οι οικονομικοί επιστήμονες μιλούν για υπερχρεωμένα νοικοκυριά σε όλη την Ευρώπη. Θα πρέπει να σκεφτούμε αν αυτή η ευημερία μας στηρίζεται σε… «ξύλινα πόδια», γεγονός επικίνδυνο για τη μελλοντική οικονομική σταθερότητα. Και να σκεφτούν και οι πολιτικοί που αναδιανέμουν τα εισοδήματα μέσω των φορολογιών, αν είναι δίκαιο, οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί, φτωχότεροι, με αποτέλεσμα τη βαθμιαία σμίκρυνση αυτής που κάποτε αποκαλούσαμε «μεσαία αστική τάξη».
Εκτός των παραπάνω, οι πολιτικοί επικαλούνται για την Ε.Ε. των 50… Μαΐων ότι βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής, η εκπαίδευση κ.τ.λ. και ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες απέκτησαν το δικαίωμα να ενημερώνονται και το δικαίωμα των ιδιαιτεροτήτων του καθενός. Λίγο φιλολογικά όλα αυτά, με πολλές αντίθετες γνώμες (π.χ. το δικαίωμα στην ενημέρωση δεν μας το έδωσε η Ε.Ε., αλλά η τεχνολογική επανάσταση του Internet), αλλά το γεγονός παραμένει: Η Ε.Ε. βοήθησε να αποφύγουμε τους πολέμους και να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Είναι αρκετά αυτά; Το μέλλον θα είναι ευοίωνο;
Οπωσδήποτε η Ε.Ε. θα συνεχίσει το ταξίδι που έχει αρχίσει. Δεν γνωρίζω για πόσα χρόνια ακόμη. Ίσως για πάντα. Ίσως τότε δώσουμε απάντηση στο… αν πέτυχε αυτό το «πολιτικό πείραμα» (ένωση των ευρωπαϊκών κρατών) που σήμερα διεξάγεται ερήμην των πολιτών. Η τρομακτική αποχή από τις εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο και η αδιαφορία των πολιτών για ό,τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες, δείχνει ότι η Ε.Ε. προς το παρόν είναι υπόθεση των πολιτικών και όχι των λαών. Και ενώ οι πρωτοπόροι της Ε.Ε. μιλούσαν για… «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», χωρίς να φοβούνται τη σύγκριση με τις ΗΠΑ, σήμερα έχουν σταματήσει όλες οι αναφορές για τέτοιες συγκρίσεις. Αυτό που δεν κατάλαβαν οι πολιτικοί είναι ότι η Ευρώπη, ως πολιτική κοινότητα, δεν μπορεί να εδραιωθεί στη συνείδηση των πολιτών με μόνο το… ευρώ. Ο Jürgen Haberman γράφει στο ίδιο βιβλίο: «Οι οικονομικές προσδοκίες δεν επαρκούν ως κίνητρο για να ενεργοποιηθεί στον πληθυσμό πολιτική κήρυξη για το παρακινδυνευμένο σχέδιο μιας Ένωσης που ν’ αξίζει αυτό το όνομα… Η οικοδόμηση ενός νέου κράτους από εθνικά κράτη χρειάζεται την κινητοποίηση για στόχους, που να μην απευθύνονται μόνο στα συμφέροντα, αλλά και στην ψυχή». Ήταν, λοιπόν, σωστή η επιλογή να προηγηθεί η Νομισματική και Οικονομική Ένωση από την Πολιτική; Ο L. Jospin είπε σε ομιλία του: «Έως πρόσφατα οι προσπάθειες της Ένωσης επικεντρώθηκαν κυρίως στη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης. Αλλά σήμερα χρειάζεται μια πολύ ευρύτερη προοπτική, διαφορετικά η Ευρώπη θα αναχθεί σε απλή αγορά και θα διαλυθεί μέσα στην Παγκοσμιοποίηση».
Προς το παρόν τα 500 εκ. Ευρωπαίων (έναντι 300 εκ. των ΗΠΑ) και με Ευρωπαϊκό Ονομαστικό ΑΕΠ 15 τρισεκατομμύρια δολάρια (έναντι 13,2 τρισ. των ΗΠΑ) βαδίζουν στο μέλλον χωρίς Σύνταγμα. Αν η Ευρώπη θέλει να δημιουργήσει ένα Έθνος, πρέπει να αποκτήσει ένα Σύνταγμα, το οποίο και αποτελεί το… «πιστοποιητικό γεννήσεως» του νέου Έθνους. Πώς όμως; Κυκλοφόρησε ένα κείμενο, ένας σχέδιο Συντάγματος. Όπου ψήφισαν οι Βουλές, για πολιτικούς και μόνο λόγους, το Σύνταγμα ψηφίστηκε. Όπου ψήφισε ο λαός (Γαλλία, Ολλανδία) το Σύνταγμα καταψηφίστηκε. Η πάντα… πονηρή Αλβιών, δεν ασχολήθηκε με το θέμα. Κατ’ αρχάς, εδώ ανακύπτει ένα τεράστιο ερώτημα για το αν η Αντιπροσωπευτική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία πρέπει να ψηφίζει για ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά το μέλλον των λαών, και να μην αφήνει την τελική απόφαση στο λαό με δημοψήφισμα να αποφασίζει. Οι λαοί όμως γιατί ψήφισαν όχι; Οι λαοί όμως γιατί είναι εκπληκτικά αδιάφοροι με το τι συμβαίνει στις απόμακρες Βρυξέλλες;
Ο απλός, αλλά πολιτικοποιημένος πολίτης και όχι ο κομματικοποιημένος πολίτης, κοιτάζει γύρω του, κοιτάζει την Ευρώπη, ύστερα από 50 χρόνια και βλέπει:
1. Οι καλύτερες και ευρωστότερες οικονομίες του ευρωπαϊκού χώρου είναι της Ελβετίας και της Νορβηγίας. Και τα δύο κράτη είναι εκτός της Ε.Ε. και ούτε που το σκέπτονται να… μπουν σε περιπέτειες τύπου… ευρώ.
2. Από τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. οι καλύτερες οικονομίες είναι της Αγγλίας, της Σουηδίας και της Δανίας. Και τα τρία κράτη εκτός της Ζώνης του ευρώ.
3. Οι Γάλλοι βιώνουν την υψηλότερη ανεργία (10%) μετά τον πόλεμο.
4. Όλοι οι Ευρωπαϊκοί λαοί βλέπουν και αισθάνονται τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης (άρα ανεργία) και το φόβο από τους Ισλαμιστές μετανάστες, που αποτελούν πλέον «γκετοποιημένους» χώρους στα ευρωπαϊκά κράτη.
Έτσι οι λαοί όχι μόνο ψήφισαν όχι, αλλά όσο περνά ο καιρός απομακρύνονται ψυχολογικά από τις… Βρυξέλλες. Δεν είναι τυχαίο γεγονός ότι φανερά στις γαλλικές εκλογές όλοι οι υποψήφιοι μίλησαν για:
α. Το ευρώ ευθύνεται για την οικονομική κρίση στη Γαλλία
β. Όχι στην ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
γ. Καλύτερα να αποκτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και να φύγουμε από την Ε.Ε., όπως γράφει στην «Καθημερινή» της 10/5/07 η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος κ. Μέρκελ θέλει να επαναφέρει το θέμα του Συντάγματος. Κατ’ αρχάς, η κ. Μέρκελ θα πρέπει να αφουγκραστεί τη νοσταλγία των συμπατριωτών της για το μάρκο και μετά ν’ ασχοληθεί με το Σύνταγμα. Το θέμα χρίζει μεγάλης προσοχής, γιατί ακόμη δεν είναι ξεκάθαρο αν η Γερμανία επιθυμεί μια Ευρωπαϊκή Γερμανία ή μια Γερμανική Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η Γερμανία αδιαφόρησε για το… μπλα… μπλα… μπλα της Ευρώπης (Βρυξέλλες), αλλά… «πάτησε πόδι» και πήρε την έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλαδή έγινε η Φρανκφούρτη το κέντρο του χρήματος, της οικονομικής δύναμης. Ο Γερμανός Βάιγκελ είπε το σλόγκαν: «Το ευρώ μιλάει γερμανικά» και αυτό δεν είναι παρά η ομολογία πίστης σε ένα μη πολιτικό θεσμό, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Όμως δεν αρκεί η ΕΚΤ. Δεν είναι αρκετό ότι η Ευρώπη ενοποιήθηκε αποκλειστικά μέσω της δημιουργίας νέων αγορών.
Αλλά ας μιλήσουμε και για την Ευρωπαϊκή Οικονομία. Οι λαοί, επιγραμματικά, δεν είναι ευχαριστημένοι. Το κόστος ζωής αυξήθηκε ξαφνικά, χωρίς ουσιαστικό λόγο. Την παραμονή των Χριστουγέννων 2000, ένα «ματσάκι μαϊντανό» στοίχιζε στη λαϊκή αγορά του Βόλου 50 δρχ. Την παραμονή των Φώτων 2001 το ίδιο ματσάκι είχε μισό ευρώ, δηλαδή 170 δρχ. Κανείς δεν έδωσε πειστική απάντηση στο «γιατί» αυτό. Με αυτό το απλοϊκό παράδειγμα, ο καθένας μπορεί να προβληματιστεί. Οι περισσότεροι πολιτικοί πανηγυρίζουν για το δυνατό ευρώ, αλλά κανείς δεν θέλει να εμβαθύνει και να δει τα πράγματα, τα οικονομικά, σε βάθος χρόνου. Από πού ξεκίνησαν και προς ποια κατεύθυνση βαδίζουν. Και αν πολλοί καταλαβαίνουν πολλά, δεν τα ομολογούν σε δημόσιο λόγο για γνωστούς πολιτικούς σκοπούς.
Για μένα, από την ώρα που σχεδιάστηκε η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), συνέβησαν κοσμοϊστορικά διεθνή γεγονότα που κανείς δεν μπορούσε να υπολογίσει:
α. Κανείς δεν περίμενε ότι η Ινδία, λίγα χρόνια μετά τη φυγή των Άγγλων, θα εξελισσόταν σε μια παγκόσμια οικονομική δύναμη.
β. Κανείς δεν περίμενε ότι η Κίνα θα ξέφευγε από τον Κομμουνισμό και θα γινόταν όχι μόνο μια οικονομική δύναμη που θα έφερνε τα… «πάνω-κάτω» σε όλες τις οικονομίες, αλλά ότι θα γινόταν και μία πολιτική δύναμη.
γ. Κανείς δεν περίμενε ότι η Ρωσία, ως καπιταλιστική πλέον δύναμη, θα έπαιζε στο διεθνές οικονομικό παιχνίδι, με… ατού, τα τεράστια ενεργειακά της αποθέματα.
Όλα τα παραπάνω έπιασαν εξ απήνης και αιφνιδίασαν τους Ευρωπαίους. Μοιραία ήταν να επηρεαστούν οι οικονομίες και να υπάρχουν τεράστια προβλήματα. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ, έθετε ως όρους της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Σύγκλισης, τα περίφημα:
α. 3% πληθωρισμό
β. 60% δημόσιο χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ.
γ. 3% δημόσιο έλλειμμα επί του προϋπολογισμού.
Καλές και οικονομικά σωστές οι προθέσεις. Όταν όμως επικράτησαν πολιτικοί λόγοι και όχι οικονομικοί, οι όροι αυτοί για την Οικονομική Ένωση, έγιναν… «γαργάρα» και ερμηνεύτηκαν ποικιλοτρόπως, η σύγκλιση των οικονομιών έγινε στα… λόγια και όχι στην πραγματικότητα. Ακόμη μια ενδογενής αιτία, που η οικονομία της Ευρώπης… χωλαίνει.
Για παράδειγμα, η πατρίδα μας, με αυστηρούς οικονομικούς όρους, θα έπρεπε να μην ήταν μέλος των χωρών του ευρώ. Δεν πληροί κανέναν όρο από τους παραπάνω τρεις. Ο πληθωρισμός είναι σταθερά πάνω από 3% και πάντα υψηλότερος από τον Μ.Ο. των κρατών του ευρώ. Το δημόσιο έλλειμμα ήταν πάντα πάνω από το 3% αφού τα έσοδα δεν αυξάνουν (λόγω πολιτικού κόστους) και τα έξοδα συνεχώς αυξάνονται. Ο κ. Αλογοσκούφης πανηγυρίζει γιατί, λέει, θα πέσει το έλλειμμα. Πανηγυρίζει για έναν δείκτη, που με λίγη δημιουργική λογιστική τον παρουσιάζεις όπως θέλεις. Τέλος, για το δημόσιο χρέος δεν μιλά σχεδόν κανείς. «Σκαρφαλωμένο» κοντά στα 65 τρισ. δραχμές ή σχεδόν στο 110% του ΑΕΠ… αναπαύεται στην κορυφή και κανείς λαλίστατος οικονομικός υπουργός δεν μιλά για το ότι είναι σχεδόν αδύνατον να ζει το Κράτος υποφερτά, με τόσο δυσβάστακτο χρέος.
Και όχι μόνο αυτό. Το εμπορικό ισοζύγιο και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών φτάνουν σε αρνητικό ρεκόρ, αφού συνεχώς εισάγουμε τα πάντα, ενώ το εισρεόμενο συνάλλαγμα από μετανάστες και τουρίστες συνεχώς μειώνεται. Για την Ελλάδα μπορούμε να πούμε ότι το Κράτος υποφέρει, ενώ οι πολίτες, κυρίως χάρη της παραοικονομίας (50%) ευημερούν. Ευτυχώς που το Κράτος, μάλλον δεν θέλει να περιορίσει την παραοικονομία (!!!) και έτσι, ναι μεν το Νοσοκομείο του Βόλου χρειάζεται 13 χρόνια να κτιστεί και ο Περιφερειακός του Βόλου είναι… «γεφύρι της Άρτας» όμως οι πολίτες… υπάρχουν και ευημερούν.
Αυτά τα λίγα για την πατρίδα μας. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες πάσχουν από χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, από υψηλό κόστος παραγωγής (πολλοί μεταφέρουν τα εργοστάσια εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης), από υψηλό πληθωρισμό και από σχετική υστέρηση στις νέες συνθήκες της Παγκοσμιοποίησης. Οι Γάλλοι γκρινιάζουν, αλλά δεν μπορούν σήμερα να θέλουν να διατηρήσουν εβδομάδα 35 ωρών!!!
Ο J. Haberman, γράφει στο βιβλίο του μερικά πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία που αφορούν την οικονομική Ένωση και τα λάθη που έγιναν από τις αλλεπάλληλες διευρύνσεις:
«Δεν κατορθώθηκε να αξιοποιηθεί το πρόβλημα της διεύρυνσης ως μοχλός για την επεξεργασία βαθυτέρων διαρθρωτικών προβλημάτων. Πρόκειται εδώ:
α. Για την αναντιστοιχία ανάμεσα στην πυκνή οικονομική και μάλλον χαλαρή συνάρθρωση αφενός και
β. Για το δημοκρατικό έλλειμμα στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων των Βρυξελλών αφετέρου.
Τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. δεν κράτησαν τις ουσιαστικές αρμοδιότητές τους μόνο στην πολιτική Παιδείας και Πολιτισμού, αλλά και της οικονομικής πολιτικής. Μεταβίβασαν όμως τη νομισματική τους κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παραχωρώντας έτσι ένα σημαντικό εργαλείο παρέμβασης. (Σ.Σ.: Κάτι που δεν έκαναν βεβαίως η Αγγλία, η Σουηδία και η Δανία).
… Υπάρχει ένα χάσμα μεταξύ της προχωρημένης οικονομικά ολοκλήρωσης και της βραδυπορούσης πολιτικής. Εκεί ακριβώς γίνεται αισθητή η έλλειψη μιας πανευρωπαϊκής αλληλεγγύης των πολιτών. Η εφαρμογή των αποφάσεων των Βρυξελλών αγγίζει το 70% των εθνικών νομοθετικών διαδικασιών, χωρίς τα υλικά αν αυτά εκτίθενται στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση, στους εθνικούς στίβους. Η πυκνότητα των ευρωπαϊκών αποφάσεων, η αδιαφάνεια της γένεσής τους και η αδυναμία των Ευρωπαίων πολιτών να συμμετέχουν σε διαδικασίες λήψης αποφάσεων προκαλούν δυσαρέσκεια στη βάση»,.
Αυτά από έναν βαθιά σκεπτόμενο Γερμανό, από έναν Ευρωπαίο. Όμως τι λένε οι Αμερικανοί για την Ευρώπη; Βέβαια μπορεί ένα ταξίδι στην Ευρώπη να είναι πανάκριβο, με το ευρώ στην αναλογία 1,35 δολ., όμως τα αμερικανικά προϊόντα είναι φτηνά, πολύ φτηνά σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά. (Απλά να σκεφτεί κανείς ότι πριν 6 χρόνια, ένας Αμερικανός με 1.000 δολάρια έπαιρνε στην Ελλάδα 300.000 δρχ. και σήμερα εισπράττει περίπου 700 ευρώ).
Την 23/3/07 η εφημερίδα «Chicago Tribune» είχε ένα αφιέρωμα για τα 50 χρόνια της Ε.Ε., του δημοσιογράφου Tom Hundley. Με τον τίτλο… «Στη νέα Ευρώπη ο μικρός είναι καλύτερα» γράφει τα εξής ενδιαφέροντα:
«Αναμφισβήτητα η ειρήνη στην Ευρώπη ήταν επιτυχία της Ε.Ε. Όμως μια από τις χαρακτηριστικές συνέπειές της ήταν το γεγονός ότι οι Μεγάλες Δυνάμεις έχασαν την λάμψη τους και ότι είναι καλύτερο και ασφαλέστερο να ζει κανείς σε μικρά κράτη. Η Γαλλία μαστίζεται από ανεργία και ανασφάλεια, ενώ πάσχει από το σύνδρομο του… Πολωνού υδραυλικού. Η Γερμανία μπορεί να είναι η κινητήριος οικονομική δύναμη της Ε.Ε. και το ΑΕΠ της να αντιπροσωπεύει το 1/5 του συνολικού ΑΕΠ της Ευρώπης, όμως το «Κατά κεφαλήν εισόδημά» της είναι πλέον χειρότερο από άλλα μικρά κράτη. Π.χ. στην Ιρλανδία είναι 45.135 δολ. (το δεύτερο υψηλότερο μετά το Λουξεμβούργο), ενώ στη Γερμανία είναι πλέον μόνο 32.584 δολ. Και όχι μόνο αυτό. Ο Timothy Ash, ο ιστορικός της Οξφόρδης σημειώνει ότι 7 στα 10 κορυφαία κράτη των Ηνωμένων Εθνών από απόψεως «Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης» (συνολικά η μέτρηση της Υγείας, της Παιδείας, του Μ.Ο. ετών ζωής και τον Κατά κεφαλήν εισοδήματος) είναι μικρά ευρωπαϊκά κράτη: Νορβηγία, Ελβετία, Σουηδία, Ισλανδία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Ιρλανδία. Και όχι μόνο αυτό. Τα μικρά κράτη δεν ξεκινούν πολέμους, δεν έχουν την αλαζονεία των μεγάλων και η ζωή είναι σαν μια προέκταση της οικογένειας».
Και συνεχίζει το άρθρο: «Η Ε.Ε. δεν θα υπήρχε ποτέ χωρίς την οικονομική δύναμη της Γερμανίας και την πολιτική μηχανή της Γαλλίας. Και οι δύο όμως είδαν την Ένωση της Ευρώπης σαν ένα «εργαλείο» με το οποίο θα μεγάλωναν τη δική τους δύναμη. Και υπήρξε μια εποχή, κυρίως μεταξύ 1989 και 2004, όπου φάνηκε ότι η Ευρώπη θα γινόταν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Αλλά κάτι άλλαξε.
Σήμερα τα μεγάλα κράτη δεν μπορούν να πουν στα μικρά… αυτό θα γίνει. Τότε είναι σίγουρο ότι αυτό δεν θα γίνει. Αυτό που άλλαξε τις σχέσεις, είναι ο πόλεμος στο Ιράκ, όπου Γερμανία και Γαλλία, απέτυχαν να πείσουν τα μικρά κράτη και κυρίως τα εξ Ανατολικής Ευρώπης, να ακολουθήσουν τη δική τους πολιτική, της μη συμμετοχής στον πόλεμο. Όλα αυτά τα μικρά κράτη διάλεξαν καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Αυτές οι απόψεις του Αμερικανού δημοσιογράφου. Μπορεί το όραμα του Jean Monnet και τον Robert Schuman (αποφυγή ενός νέου πολέμου) να ολοκληρώθηκε όμως το ερώτημα αν η Ε.Ε. γίνει ένα δυνατό Έθνος, με ενιαία πολιτική, παραμένει. Για να ξεπεράσει την κρίση της μέσης ηλικίας θα πρέπει να εντοπίσει την προσοχή της σε σημαντικά ζητήματα.
Θα επικαλεστώ πάλι το βιβλίο «Η εποχή των μεταβάσεων» του Jürgen Haberman, όπου γράφει χαρακτηριστικά: «Οι προϋποθέσεις που πρέπει να εκπληρωθούν, για να μπορεί να επεκταθεί ένας τόσο απίθανος σχηματισμός ταυτότητας και πέραν των εθνικών συνόρων είναι: α. Η ανάγκη μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας πολιτών β. Η οικοδόμηση μιας Πανευρωπαϊκής δημόσιας σφαίρας και γ. Η δημιουργία μιας πολιτικής κουλτούρας που να μπορούν να τη συμμεριστούν όλοι οι πολίτες της Ε.Ε.».
Η Ευρώπη, λοιπόν, βρίσκεται σε κρίση και αντιμετωπίζει ένα δίλημμα: Μεταρρύθμιση και Ανάπτυξη ή Παρακμή και Αποσύνθεση.
Στο χέρι των πολιτικών είναι να διαλέξουν το δρόμο, χωρίς όμως να αγνοούν τη γνώμη των πολιτών. Έχουμε ανάγκη από μια Ε.Ε. των πολιτών και όχι των πολιτικών.

Κυριακή, 20 Μαΐου 2007
Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ


Mαγνησία: Δέκατη σε καταθέσεις σε 52 Νομούς




Ένατη στο κατά κεφαλή ΑΕΠ με 17,6 χιλ. ευρώ και το μέσο όρο χώρας στα 19,3 χιλ. ευρώ
Mαγνησία: Δέκατη σε καταθέσεις σε 52 Νομούς



Σταθερή ανοδική πορεία παρουσιάζουν τα τελευταία χρόνια στη Μαγνησία μακροοικονομικοί δείκτες όπως το κατά κεφαλή ΑΕΠ που άγγιξε το 2004 το 91% του μέσου εθνικού όρου, διατηρώντας το Νομό στην πρώτη θέση της Περιφέρειας Θεσσαλίας, καθώς η δεύτερη Λάρισα είχε κατά κεφαλή ΑΕΠ 16,2 χιλ. ευρώ (84% του μέσου όρου χώρας).
Άνοδο παρουσιάζουν και οι καταθέσεις των εγχώριων επιχειρήσεων και νοικοκυριών στη Μαγνησία καθώς ανήλθαν τον Ιούνιο του 2006 σε 1.796 εκατ. ευρώ (10η θέση πανελλαδικά) όταν τον Ιούνιο του 2004 ήταν 1.357 εκατ. ευρώ (9η θέση πανελλαδικά).
Αν και οι καταθέσεις αυξήθηκαν σε μεγέθη, το ποσοστό τους σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου μειώθηκε σε δύο χρόνια κατά 10% περίπου (από 71% το 2004 σε 60,5% τον Ιούνιο του 2006), αποτυπώνοντας τη στροφή των αποταμιευτών σε άλλα επενδυτικά προϊόντα.

Ρεπορτάζ: ΑΝΤΩΝΗΣ Ε. ΦΩΚΙΔΗΣ
Στην πρώτη δεκάδα των νομών με το υψηλότερο κατά κεφαλή ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) και τις καταθέσεις επιχειρήσεων και νοικοκυριών, κατατάσσεται η Μαγνησία σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, της Στατιστικής Υπηρεσίας και της ειδικής έκδοσης «οι Νομοί της Ελλάδας».
Διατηρώντας απόκλιση περίπου 10% από το κατά κεφαλή ΑΕΠ της χώρας (διαφορά σχεδόν 1.700 ευρώ), η Μαγνησία ακολουθεί τους ρυθμούς ανάπτυξης του συγκεκριμένου δείκτη παρουσιάζοντας τα υψηλότερα επίπεδα στη Θεσσαλία.
Η θέση της Μαγνησίας στη Θεσσαλία επιβεβαιώνεται και από το συνολικό περιφερειακό ΑΕΠ καθώς το 2002, το 70% περίπου του ΑΕΠ της περιφέρειας, παρήχθη στην Ανατολική Θεσσαλία ενώ οι δύο Δυτικοί νομοί συμμετείχαν στο Περιφερειακό προϊόν με ποσοστό 15%-16% έκαστος.
Από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας (Δελτίο Oικονομικής Συγκυρίας), προκύπτει πως τον Ιούνιο του 2006 το σύνολο των καταθέσεων στη χώρα ανήλθε σε 164.328,2 εκατ. ευρώ.
Η Μαγνησία, δίχως να συνεκτιμώνται πληθυσμιακά κριτήρια, βρίσκεται στη δέκατη θέση με 1.796,8 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων περίπου το 60%, δηλαδή 1.088,2 εκατ. ευρώ, ήταν τοποθετημένα σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου, 532,2 εκατ. ευρώ σε προθεσμιακές καταθέσεις και 176,4 εκατ. ευρώ σε λογαριασμούς όψεως.
Η πορεία των καταθέσεων στη Mαγνησία, ακολουθεί τα τελευταία χρόνια μια μικρή, αλλά σταθερά ανοδική πορεία, καθώς τον Iούνιο του 2004 διαμορφώθηκαν σε 1.357,4 εκατ. ευρώ, αυξημένες κατά 64,5 εκατ. ευρώ ή 5% από τον αντίστοιχο μήνα του 2003 (1.292 εκατ. ευρώ) ή και το Δεκέμβριο του 2002 (1.289 ευρώ).
Eιδικότερα, το 2002 το σύνολο των καταθέσεων επιχειρήσεων και νοικοκυριών της Mαγνησίας ήταν 1.289,7 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων σε λογαριασμούς όψεως 114,6 εκατ. ευρώ, σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου 916 εκατ. ευρώ και σε προθεσμιακές καταθέσεις 259,2 εκατ. ευρώ. Eπίσης, σύμφωνα με την επεξεργασία στοιχείων από τα Δελτία Oικονομικής Συγκυρίας της Tράπεζας της Eλλάδας προκύπτει πως στο κλείσιμο του 2002 στη Mαγνησία υπήρχαν συμφωνίες επαναγοράς repos αξίας 140,3εκατ. ευρώ.
Tον Iούνιο του 2004, το σύνολο καταθέσεων στη Mαγνησία ανήλθε σε 1.357,4 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 124 εκατ. ευρώ ήταν τοποθετημένα σε λογαριασμούς όψεως, 955,7 εκατ. ευρώ σε λογαριασμούς ταμιευτηρίου, 277,8 σε προθεσμιακούς λογαριασμούς, ενώ σημαντική μείωση (50%) παρουσιάζουν από το 2002 οι συμφωνίες επαναγοράς repos, καθώς από τα 140 εκατ. ευρώ, φτάσαμε στα 70,4 εκατ. ευρώ.
Σε εθνικό επίπεδο οι καταθέσεις ήταν το 2002 104.761 εκατ. ευρώ και τον Iούνιο του 2004 ανήλθαν σε 120.977 εκατ. ευρώ, δηλαδή αύξηση 15,5%
Yψηλότερα σε σύνολο καταθέσεων από τη Mαγνησία, εκτός Aττικής (περιφέρεια πρωτευούσης και υπόλοιπο Αττικής) και Θεσσαλονίκης που έχουν πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό, είναι οι νομοί: Aχαΐας με 3.225 εκατ. ευρώ, Hρακλείου με 3.034 εκατ. ευρώ, Λάρισας με 2.436 εκατ. ευρώ, Δωδεκανήσου με 2.306 εκατ. ευρώ, Eυβοίας με 2.034 και Ιωαννίνων με 1.907 εκατ. ευρώ.
Τις λιγότερες καταθέσεις έχουν οι νομοί Ευρυτανίας με 327 εκατ. ευρώ και Φωκίδος με 279 εκατ. ευρώ.

Ανοδική πορεία και στο ΑΕΠ
Συμμετέχοντας σε ποσοστό 1,7% το 2004 στο εθνικό ΑΕΠ, η Μαγνησία βρισκόταν στην ένατη θέση σε σχέση με τους 52 νομούς.
Την ίδια χρονιά, το κατά κεφαλή ΑΕΠ (ακαθάριστο εγχώριο προϊόν) στη Μαγνησία ανήλθε σε 17.600 ευρώ με τον μέσο όρο της χώρας να ανέρχεται σε 19.300 ευρώ.
Κατέχοντας την ένατη θέση πανελλαδικά δηλαδή, η Μαγνησία παρουσίαζε προσέγγιση του εθνικού κατά κεφαλή ΑΕΠ κατά 91% και ήταν το υψηλότερο στη Θεσσαλία.
Την ίδια χρονιά το κατά κεφαλή ΑΕΠ ήταν στη Λάρισα 16.200 ευρώ (17η πανελλαδικά), στα Τρίκαλα 12.300 ευρώ (39η θέση) και στην Καρδίτσα 10.900 ευρώ (47η θέση).
Ίδια περίπου απόκλιση από τον εθνικό μέσο όρο είχε το κατά κεφαλή ΑΕΠ στη Μαγνησία και το 2002 όταν είχε διαμορφωθεί στα 11.242 ευρώ με τον μέσο όρο χώρας στα 12.878 ευρώ.
Το 1995 το κατά κεφαλή AEΠ στη Mαγνησία ήταν 7.291 ευρώ όταν ο αντίστοιχος δείκτης της χώρας ήταν 7.516 ευρώ, δηλαδή η Mαγνησία παρουσίαζε απόκλιση 225 ευρώ ή κάλυπτε το 97% του μέσου κατά κεφαλή AEΠ της χώρας.
Tην ίδια ώρα η Λάρισα είχε 6.719 ευρώ, η Kαρδίτσα 6.053 ευρώ και τα Tρίκαλα 5.987 ευρώ.
Tα επόμενα χρόνια η Mαγνησία παρουσίαζε συνεχή αύξηση του κατά κεφαλή AEΠ με χαμηλότερους όμως ρυθμούς από τον μέσο εθνικό όρο.
Έτσι το 1996 ήταν 8.025 (8.203 ευρώ το εθνικό), το 1997 ανήλθε σε 8.762 ευρώ (9.023 το εθνικό), το 1998 σε 9.570 (9.762 το εθνικό), το 1999 σε 9.799 ευρώ και το εθνικό σε 10.355, το 2000 σε 10.064 και 11.147 το εθνικό, το 2001 σε 10.573 ευρώ και το εθνικό σε 11.995 και το 2002 σε 11.142 ευρώ όταν το εθνικό έφτασε τα 12.878 ευρώ, διαφορά δηλαδή από το εθνικό 1.736 ευρώ, κάλυπτε συνεπώς το 86,5% του εθνικού κατά κεφαλή AEΠ.
Σε γενικές γραμμές το κατά κεφαλή AEΠ αυξήθηκε σε μέσο επίπεδο χώρας από το 1995 έως το 2002 κατά 5.362 ευρώ, δηλαδή αύξηση 71,3% και στη Mαγνησία αυξήθηκε κατά 3.851 ευρώ, αύξηση 53%.
Τέλος, η Μαγνησία παρουσιάζει το 2005 το υψηλότερο δηλωθέν εισόδημα ανά φορολογούμενο με 13.100 ευρώ (έβδομη θέση πανελλαδικά) και πρώτη στη Θεσσαλία καθώς στη Λάρισα το αντίστοιχο εισόδημα ήταν 12.200 ευρώ (16η θέση πανελλαδικά), 10.600 ευρώ στο νομό Τρικάλων (36η θέση) και 10.500 στο νομό Καρδίτσας (39η θέση πανελλαδικά).
Αξίζει να σημειωθεί πως οι φορολογούμενοι της Μαγνησίας αποτελούν το 1,8% του συνόλου των φορολογουμένων της χώρας το 2005, της Λάρισας το 2,4%, των Τρικάλων το 1,2% και του νομού Καρδίτσας το 1%.

Κυριακή, 20 Μαΐου 2007
Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΥΡΥΖΩΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΕ

Τώρα που η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ με στρατηγικό εταίρο ναυαγεί και επειδή η χώρα πρέπει να μην χάσει το παιχνίδι με την Ευρυζωνικότητα, ο Ελλην ο Ευρυζωνικός προτείνει ένα εθνικό έργο για Οπτική Ινα στο Σπίτι με πρωτοβουλία της ΚΕΔΚΕ.

Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση...


ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΔΙΑΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΥΡΥΖΩΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΑΕ

Προτείνεται να συσταθεί μια πανελλαδική εταιρεία
(π.χ. Πανελλήνια Διαδημοτική Επιχείρηση Ευρυζωνικότητας ΑΕ - ΠΑΔΕΕ ΑΕ), η οποία
θα αναλάβει την διαχείριση, εκμετάλλευση, συντήρηση και επέκταση των
ευρυζωνικών υποδομών της Π93 5 σε πανελλαδικό επίπεδο. Τη πρωτοβουλία για τη
δημιουργία αυτής της εταιρείας αναλαμβάνει η ΚΕΔΚΕ, στα πλαίσια και υπό τη
καθοδήγηση της οποίας θα λειτουργεί. Το όραμα και ο στόχος της ΠΑΔΕΕ μπορεί να
συνοψιστεί ως εξής:

"Η Ευρυζωνικότητα θα αποτελέσει τα
επόμενα χρόνια δημόσιο αγαθό σε όλη την Ελλάδα με αξιοποίηση και χρήση των
δικτύων οπτικών ινών εξασφαλίζοντας παροχή οπτικής ίνας στο κτίριο".

Το όραμα και ο στόχος αυτός αποτυπώνεται σήμερα
και στη διεθνή εμπειρία καθώς και στις πρωτοβουλίες που παίρνει η Τοπική
Αυτοδιοίκηση παγκοσμίως.

Στα δύο ανώτερα επίπεδα (υπηρεσίες και ενεργός
εξοπλισμός δικτύου) δραστηριοποιούνται ιδιωτικές εταιρείες, ενώ στο πρώτο
επίπεδο (παθητικός εξοπλισμός δικτύου) δραστηριοποιείται η ΠΑΔΕΕ.

Τελικός στόχος της ΠΑΔΕΕ είναι η επέκταση του
δικτύου (σε διάφορες φάσεις), έτσι ώστε να παρέχει μακροπρόθεσμα δίκτυο οπτικών
ινών (παθητικό εξοπλισμό) σε κάθε νοικοκυριό, όπως συμβαίνει σε κάθε υποδομή
που θεωρείται δημόσιο αγαθό.

Η ίδρυση της ΠΑΔΕΕ έχει προφανή πλεονεκτήματα πουέχουν αφενός μεν να κάνουν με τον κεντρικό σχεδιασμό αναφορικά με τη συντήρηση, την εκμετάλλευση και την επέκταση των ευρυζωνικών δικτύων στην χώρα, αλλά και με επιμέρους πλεονεκτήματα όπως:

:: Η πανελλαδική επιχείρηση θα μπορεί να σχεδιάζει την επέκταση της φυσικής
υποδομής (α) εντός των δήμων, (β) μεταξύ των δήμων και (γ) με άλλα ευρυζωνικά
δίκτυα.

:: Λιγότερο "ανταγωνιστικοί" δήμοι θα μπορούν να αναπτύσσουν τα
δίκτυά τους με τη στήριξη της πανελλαδικής εταιρείας, εφόσον η διαχείριση θα
γίνεται κεντρικά (π.χ. οι πόροι που προέρχονται από αστικές περιοχές με υψηλό
αριθμό πελατών μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την επέκταση του δικτύου σε
λιγότερο ανεπτυγμένες περιοχές.).

:: Οι τηλεπικοινωνιακοί πάροχοι θα υπενοικιάζουν δικτυακούς πόρους από την
πανελλαδική εταιρεία, με κοινή τιμολογιακή πολιτική για όλα τα δημοτικά
μητροπολιτικά δίκτυα οπτικών ινών. Έτσι, η κοστολόγηση και γενικότερα οι
διαδικασίες θα είναι πολύ πιο απλές.

:: Οι πάροχοι υπηρεσιών θα παρέχουν υπηρεσίες με μειωμένο κόστος και συνεχώς
αναπτυσσόμενη βάση, δυνητικά σε πανελλαδικό επίπεδο και με ένα ευρύ
πελατολόγιο.

:: Ο συνδρομητής θα είναι κερδισμένος λόγω της ευρείας ποικιλίας υπηρεσιών που
προσφέρονται στη βάση κόστους και ποιότητας.

:: Όλοι επιθυμούν την επιτυχία των υπολοίπων μερών άρα στρέφουν τον τροχό προς
την ίδια κατεύθυνση.

Συνεπώς, με την παραπάνω προσέγγιση,
εξασφαλίζεται ο ανταγωνισμός τόσο ανάμεσα στους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους,
όσο και στους παρόχους υπηρεσιών προς όφελος του καταναλωτή. Ο ανταγωνισμός
ανάμεσα στους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι θα τους
διατίθεται φθηνή παθητική υποδομή από την ΠΑΔΕΕ υπό ίσους όρους. Η παροχή της
παθητικής υποδομής κοστοστρεφώς μειώνει την απαιτούμενη αρχική επένδυση, με
αποτέλεσμα να δραστηριοποιείται μεγαλύτερος αριθμός τηλεπικοινωνιακών παρόχων.
Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους παρόχους υπηρεσιών εξασφαλίζεται από το γεγονός
ότι θα έχουν την επιλογή να επιλέξουν ανάμεσα σε ένα ικανό αριθμό
τηλεπικοινωνιακών παρόχων ως πλατφόρμα για τις υπηρεσίες τους.

Η ΠΑΔΕΕ θα έχει διπλό ρόλο:

:: Την εποπτεία της λειτουργίας και συντήρησης του δικτύου

:: Την εποπτεία και τον σχεδιασμό των επεκτάσεων του δικτύου

Η κατασκευή των μητροπολιτικών δικτύων οπτικών
ινών, σε συνδυασμό με τη διάθεση αντίστοιχων ευρυζωνικών υπηρεσιών, αναμένεται
να προωθήσουν τον υγιή ανταγωνισμό σε φορείς, εταιρείες και επιχειρήσεις.
Ειδικότερα, ως έμμεσα αποτελέσματα αναμένονται:

:: Η βελτίωση της λειτουργίας του δημόσιου τομέα και ειδικότερα των τομέων
υγείας, παιδείας και δημόσιας διοίκησης.

:: Η τόνωση του ανταγωνισμού και η αύξηση της επιχειρηματικότητας στην ευρύτερη
περιοχή της περιφέρειας.

:: Η μείωση των αποθαρρυντικών παραγόντων για επενδύσεις στην περιφέρεια από
ιδιωτικές εταιρείες.

Για την ΠΑΔΕΕ προτείνεται ένα οργανωτικό σχήμα
όπου η ΠΑΔΕΕ αφενός ελέγχει κεντρικά τα δίκτυα οπτικών ινών της Π93 και
αφετέρου παρέχει μέρος των δραστηριοτήτων της ως υπό-συμβόλαιο (outsourcing) σε
νομικά πρόσωπα του ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα. Τα πλεονεκτήματα από αυτή την
προσέγγιση περιλαμβάνουν:

:: Μείωση του κόστους λειτουργίας: Η κεντρική διαχείριση τόσο στη συντήρηση και
διαχείριση των δικτύων οπτικών ινών όσο και στην επέκταση των δικτύων οπτικών
ινών θα εξασφαλίσει την μείωση του κόστους μέσα από την οικονομία κλίμακας που
θα προκύψει.

:: Κεντρική ανάληψη πρωτοβουλιών: η δυνατότητα για κεντρικό συντονισμό δράσεων
και ενεργειών, αντί του κατακερματισμού και διαμοιρασμού τους, αναμένεται να
επιτρέψει σημαντική εξοικονόμηση πόρων.


Έλλην ο Ευρυζωνικός

Powered by ScribeFire.

Σάββατο 5 Μαΐου 2007

Τα αποτελέσματα της έρευνας για τη χρήση των νέων τεχνολογιών σε 122 χώρες - Η Ελλάδα κινείται σταθερά με καθοδική πορεία


05/05/07 - 20:31



Για
έκτη συνεχή χρονιά δημοσιεύεται η έκθεση του World Economic Forum που
αφορά τη χρήση των νέων τεχνολογιών σε 122 χώρες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 48η θέση, σημειώνοντας καθοδική πορεία αφού
βρίσκεται πέντε θέσεις πιο κάτω σε σχέση με το 2005-2006. Επιπλέον, η
Ελλάδα βρίσκεται στην 24η θέση ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής
Ένωσης, 24η στο EU25, 15η στο EU15 και είναι μπροστά ΜΟΝΟ από τη
Ρουμανία (55η), την Πολωνία (58η) και την Βουλγαρία (72η).
Την πρώτη
θέση κατέχει η Δανία, λόγω της αποτελεσματικής κυβερνητικής πολιτικής
που ακολουθήθηκε σε αυτόν τον τομέα καθώς έχει αναπτυχθεί ένα άριστο
ρυθμιστικό πλαίσιο κανόνων και πλήθος υπηρεσιών e-government. Οι ΗΠΑ
πέφτουν από την 1η θέση στην 7η, κρατώντας όμως την πρωτοκαθεδρία στον
τομέα των καινοτόμων εφαρμογών. Ανάμεσα στις 20 πρώτες θέσεις
βρίσκονται η Σουηδία (2η), η Φινλανδία (3η), η Ελβετία (5η), οι Κάτω
Χώρες (6η), το Ηνωμένο Βασίλειο (9η), Νορβηγία (10η), η Γερμανία (16η),
η Αυστρία (17η) και η Εσθονία (20η). Αξίζει να σημειωθεί πως οι
σκανδιναβικές χώρες έχουν δώσει ιδιαίτερο βάρος στην ανάπτυξη
αποδοτικών εκπαιδευτικών εφαρμογών δημιουργώντας παράλληλα ένα αρκετά
φιλικό περιβάλλον προς τις επιχειρήσεις με στόχο την υιοθέτηση των νέων
τεχνολογιών.





Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της Έκθεσης:



Denmark climbs to the top in the rankings of the World Economic Forum's Global Information Technology Report 2006-2007

Sweden, Singapore and Finland follow, while the United States loses ground in networked readiness, falling 6 places to 7th position



Geneva, Switzerland, 28 March 2007

For the first time, Denmark tops the rankings of The Global Information Technology Report 2006-2007’s "Networked Readiness Index", as a culmination of an upward trend since 2003. Denmark’s outstanding levels of networked readiness have to do with the country’s excellent regulatory environment, coupled with a clear government leadership and vision in leveraging ICT for growth and promoting ICT penetration and usage.

With record coverage of 122 economies worldwide and published for the sixth consecutive year, The Global Information Technology Report (GITR) has become the world’s most respected assessment of the impact of information and communication technology (ICT) on the development process and the competitiveness of nations. The Networked Readiness Index (NRI) measures the propensity of countries to leverage the opportunities offered by ICT for development and increased competitiveness. It also establishes a broad international framework mapping out the enabling factors of such capacity.

The Report is produced by the World Economic Forum in cooperation with INSEAD, the leading international business school, and is sponsored this year by Cisco.

"Leveraging ICT is increasingly becoming an essential instrument for countries and national stakeholders to ensure continued prosperity for their people. Nordic countries have shown how an early focus on education, innovation and promotion of ICT penetration and diffusion is a winning strategy for increased networked readiness and competitiveness. Denmark, in particular, has benefited from very effective government e-leadership, reflected in early liberalization of the telecommunications sector, a first-rate regulatory framework and large availability of e-government services," said Irene Mia, Senior Economist of the Global Competitiveness Network at the World Economic Forum and co-editor of the Report. (Click here for the 7-minute interview)

"In recent years, the world has witnessed the power of ICT in revolutionizing the business and economic landscape and empowering individuals, while fostering social networks and virtual communities. Recognizing the importance of ICT as a driver of growth and prosperity, the World Economic Forum – jointly with INSEAD since 2002 – has produced The Global Information Technology Report each year since 2001, assessing the progress of networked readiness in over 100 economies and providing an authoritative instrument for facilitating public-private dialogue, whereby policy-makers, business leaders and other stakeholders can evaluate progress on a continual basis," said Professor Klaus Schwab, Founder and Executive Chairman of the World Economic Forum.

Under the theme, "Connecting to the Networked Economy", The Global Information Technology Report appears at a critical juncture in the evolving role of ICT in the world economy, when access to the global network is increasingly perceived as an important cornerstone for the development of economies and societies. In line with the World Economic Forum’s sustained efforts to expand the geographical coverage of the Report, this year seven new countries from diverse regions of the world (mainly Asia and Africa) have been included in the sample.

"It’s no longer debatable as to whether or not the global economy will become networked – the vast majority of industries are increasingly adopting networked business processes – and the discussion now focuses not on if but how we get connected to maximize the benefits to business and society," said John Chambers, President and CEO of Cisco.

The Networked Readiness Index examines the preparedness of countries to use ICT effectively on three dimensions: the general business, regulatory and infrastructure environment for ICT; the readiness of the three key stakeholders  individuals, businesses and governments  to use and benefit from ICT; and their actual usage of the latest information and communication technology available.

Soumitra Dutta, Chaired Professor of Business and Technology, Dean of External Relations at INSEAD and co-editor of the Report, explained: "The Networked Readiness Index (NRI) provides a snapshot of countries’ weaknesses and strengths with regard to ICT development and capacity to leverage the latter for increased competitiveness, thus offering policy-makers and business leaders a neutral platform for discussion and a useful tool in drawing a roadmap towards increased networked readiness." (Click here for the entire 7-minute interview)

Highlights of the Results of the Networked Readiness Index Rankings 2006-2007

Networked Readiness Index 2006-2007 (Top Ten)



Countries

Rank 2007-06

Rank 2006-05

 

 

Change

Denmark

1

3

+2

ä

Sweden

2

8

+6

ä

Singapore

3

2

-1

æ

Finland

4

5

+1

ä

Switzerland

5

9

+4

ä

Netherlands

6

12

+6

ä

United States

7

1

-6

æ

Iceland

8

4

-4

æ

United Kingdom

9

10

+1

ä

Norway

10

13

+3

ä

Download the full Networked Readiness Index 2006 (PDF or Excel format)

· Denmark is number one for the first time, moving up 2 positions from last year and reflecting an upward trend dating back to 2003. Denmark has benefited from a clear government ICT vision and early focus on ICT penetration and usage, which has resulted in impressive levels of Internet and PC usage as well as that of e-government and in a very dynamic e-business environment. A well-developed internal market, together with a continuous emphasis on education and R&D and a talent for pioneering applications and technologies, have laid the basis for the development of a first-league high-tech industry.

· The rest of the Nordic countries, except Iceland which loses some ground from last year, follow Denmark’s upward trend, with Sweden, Finland and Norway moving up 6, 1 and 3 places, to 2nd, 4th and 10th respectively. Nordic countries have consistently featured among the top 10 in the last 6 years, reflecting exceptional levels of networked readiness as well as overall competitiveness. The recipe of Nordic countries for networked and competitive success has to do with a very strong focus on education, which has enabled the establishment and development of highly efficient educational institutions and a culture of innovation; transparent and well-functioning public institutions which have resulted in a business-friendly environment; and a strong readiness by key national stakeholders to adopt the latest technologies.

· Singapore moved down one place to 3rd position, maintaining its dominant position for the 5th successive year. Singapore’s ICT excellence is built on the country’s excellent regulatory and business environment, on the government’s early focus on the adoption and diffusion of the latest technologies, and on ICT penetration and its ability to involve the private sector in a common strategy and vision for ICT readiness.

· Among the top 20, Switzerland, up 4 ranks to 5th place, registers one of the biggest improvements, after Sweden and the Netherlands, both 6 ranks up from last year. Switzerland’s ICT prowess is pushed by its first-class business environment and by effective e-leadership shown by the business sector and, to a lesser extent by the civil society, in ICT usage and innovation.

· The United States loses its top position and drops 6 places to 7th, mainly due to relative deterioration of the political and regulatory environment. However, the country maintains its primacy in innovation, driven by one of the world’s best tertiary education systems and its high degree of cooperation with the industry as well as by the extremely efficient market environment displayed. The latter has been very conducive to the development and prospering of the ICT sector (in particular, the availability of venture-capital, sophistication of the financial market and the ease to start a business).

· Among other countries in Europe, the Netherlands (6), the United Kingdom (9), Germany (16), Austria (17) and Estonia (20) also feature in the top 20. Estonia, in particular, stands out for the impressive progress realized in the space of a decade in networked readiness as well as general competitiveness, driven by an efficient government ICT vision and strategy. Ireland (21) and France (23) are also fully leveraging ICT for development while some other countries, such as Italy (38) and Greece (48) lag behind, although Italy has been following an upward trend for the last two years, with a 4 place improvement over last year.

· Countries from Asia and the Pacific continue to do well this year, with Hong Kong, Taiwan, Japan, Australia and Korea occupying 12th, 13th, 14th, 15th and 19th positions, respectively, although Taiwan and Korea are losing some ground from last year (down 6 and 5 positions respectively). India and China show both a downward trend, with India 4 positions down to 44th and China 9 positions down to 59th. Notwithstanding some specific clusters of ICT excellence in both countries, their performance overall in leveraging ICT for increased development appears to be particularly hindered by weak infrastructure, with a very low level of individual ICT usage for India and of individual and business readiness and usage for China.

· The highest ranking Latin American countries are Chile (31), newly included Barbados (40), Jamaica (45), Mexico (49), Brazil (53), and Costa Rica (56). The rankings for the region show an encouraging upward trend, with large countries such as Mexico, Argentina (63) and Peru (78) gaining several positions. The same tendency is even more marked for small Central American and Caribbean countries, such as Jamaica (45), Costa Rica (56), Dominican Republic (66) and Guatemala (79) which realized impressive improvements. The region’s overall improvement can be traced partly to the results of increased emphasis being laid on ICT strategies in recent policy agendas of most countries in the region to reduce the digital divide and increase competitiveness.

· Sub-Saharan Africa displays a less positive picture, with all countries, but Nigeria (88), dropping places in the rankings. In particular, the traditional ICT champions in the region are all losing ground, with South Africa, Mauritius and Botswana dropping 10, 6 and 11 places to 47th, 51st and 67th respectively. Although the region has quickly increased its ICT penetration rates in recent years and its markets retain great potential for investors, it has not moved fast enough compared with the rest of the world: a lack of extensive and efficient infrastructure, overregulated business environments and poor governance and education standards prevent sub-Saharan Africa from fully leveraging ICT for increased development.

· In the MENA region, Tunisia (35), Morocco (76) and Algeria (80) have all improved their networked readiness from last year while Egypt is down 14 places to 77th. Israel, in 18th position, remains the incontestable leader in the Middle East, with outstanding levels of technological sophistication, innovation and ICT penetration. The Gulf countries, except for Kuwait which is down 8 positions to 54th this year, remain rather stable in comparison to last year, with the United Arab Emirates (UAE) leading the region at 29th. Indeed, the UAE has been placing a growing emphasis on the role of ICT for development in recent years, with the launch of a number of ICT initiatives to create ICT-related clusters.

The Global Information Technology Report 2006-2007

consists of four main parts: the first two contain essays written by practitioners, scholars and experts with relevant knowledge and experience in the ICT area. An update of the Networked Readiness Index is followed by chapters on issues related to networked readiness-related topics and reports on the varied state of ICT development in Estonia, sub-Saharan Africa, Japan and China. The third part comprises 122 detailed country profiles, providing a snapshot of each economy’s level of ICT penetration and usage; and the fourth part consists of data tables with country rankings for each variable used in calculating the Index.

The editors of the Report are Soumitra Dutta of INSEAD, the leading international business school, and Irene Mia of the World Economic Forum.

Note to Editors:

Should you require further specific information about the Report, please contact public.affairs@weforum.org or gcp@weforum.org, or visit http://www.weforum.org/gitr

Download the full Networked Readiness Index 2006-2007 (PDF or Excel format)

Click here to read the Contents, the Preface and the Executive Summary.

The entire Report, published by Palgrave Macmillan, can be ordered online.

For contact details of any of our partner institutes, go to www.weforum.org/PartnerInstitutes

Feel free to download print-quality high resolution photographs of the cover and of the Report’s authors at www.pbase.com/forumweb/gitr

 

The World Economic Forum is an independent international organization committed to improving the state of the world by engaging leaders in partnerships to shape global, regional and industry agendas.

Incorporated as a foundation in 1971, and based in Geneva, Switzerland, the World Economic Forum is impartial and not-for-profit; it is tied to no political, partisan or national interests. (www.weforum.org/)





Powered by ScribeFire.

Διευρύνεται το ψηφιακό χάσμα

Διευρύνεται το ψηφιακό χάσμα



Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την τεχνολογική ανάπτυξη στα κράτη μέλη για το 2007, φέρνει την Ελλάδα σε ακόμη πιο δυσμενή θέση από προηγούμενα έτη. Σύμφωνα με αυτή, η διείσδυση της ευρυζωνικότητας είναι από τις χαμηλότερες στην ΕΕ και η ανάπτυξη που παρουσιάστηκε το 2006 και το 2007, δεν είναι αρκετή για να καλύψει το ψηφιακό χάσμα. Η χρήση του Ίντερνετ είναι εξίσου χαμηλή, ενώ η κινητή τηλεφωνία τρίτης γενιάς και η ψηφιακή τηλεόραση είναι οι τομείς στους οποίους η χώρα μας παρουσιάζεται να έχει δυναμική.


Πηγή: Καθημερινή
Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ
Διαβάστε το πλήρες κείμενο της έκθεσης για την Ελλάδα εδώ

Τετάρτη 2 Μαΐου 2007

Ο Πολίτης και η Οικονομία

Η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται με τον ταχύτερο ρυθμό της εδώ και πολλά χρόνια. Τα κεφάλαια, τα εμπορεύματα και οι ιδέες κυκλοφορούν στη Γη πιο ελεύθερα από ό,τι έχει συμβεί εδώ και ένα αιώνα τουλάχιστον - ίσως πιο ελεύθερα από ποτέ. Τότε, γιατί όλη αυτή η γκρίνια και οι διαμαρτυρίες από τόσες πλευρές;

Το βασικό πρόβλημα, όπως το βλέπουν ορισμένοι, είναι ότι οι εργαζόμενοι στις ανεπτυγμένες χώρες δεν παίρνουν ένα δίκαιο μερίδιο της πίτας. Το μερίδιο του εισοδήματός τους μειώνεται εδώ και περίπου μια 25ετία, ιδίως στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Η «νέα παγκόσμια τάξη» πραγμάτων φαίνεται τελικά να ευνοεί τους καπιταλιστές αλλά όχι τους εργαζόμενους - χειρώνακτες ή του πνεύματος.

Στην τελευταία του εξαμηνιαία έκθεση το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εξηγεί πώς το ελεύθερο διεθνές εμπόριο, η ανάπτυξη της τεχνολογίας και διαρκής μετανάστευση ασκούν πιέσεις στις αγορές εργασίας του πλανήτη δημιουργώντας -μεταξύ άλλων- ανασφάλεια στους εργαζόμενους των πλουσιότερων χωρών. Μετρώντας το εργατικό δυναμικό κάθε χώρας με βάση την αναλογία των εξαγωγών της στο ΑΕΠ, το ΔΝΤ εκτιμά ότι η παγκόσμια προσφορά εργασίας έχει τετραπλασιασθεί μετά το 1980, καθώς η Κίνα, η Ινδία και οι πρώην κομμουνιστικές χώρες έχουν ανοίξει τα σύνορα και τις αγορές τους.

Οι περισσότεροι από όλους αυτούς του πρόσθετους εργαζόμενους δεν έχουν σπουδάσει πάνω από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και με αυτή την εντεινόμενη ανταγωνιστική πίεση που ασκούν, αναμενόμενα συρρικνώνεται το παγκόσμιο μερίδιο της εργασίας - σε σχέση με το κεφάλαιο - στο παγκόσμιο ΑΕΠ.

Σε μερικές περιπτώσεις ο ανταγωνισμός είναι άμεσος: οι εργαζόμενοι διασχίζουν τα σύνορα για να βρουν δουλειές στον ανεπτυγμένο κόσμο. Αν και η υποδοχή τους δεν είναι πάντα θετική, το μερίδιο των μεταναστών στο εργατικό δυναμικό έχει αυξηθεί αισθητά σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως σε Βρετανία, Γερμανία και Ιταλία), καθώς και στις ΗΠΑ, όπου πλησιάζει το 15%.

Όμως το σημαντικότερο «κανάλι» του ανταγωνισμού είναι έμμεσο - μέσω του διεθνούς εμπορίου: κυρίως λόγω της Κίνας, με τα άφθονα φθηνά εργατικά χέρια, το μερίδιο των αναπτυσσόμενων χωρών στις βιομηχανικές εισαγωγές των ανεπτυγμένων χωρών έχει δεκαπλασιασθεί την τελευταία δεκαετία. Το «offshoring» (η μετακίνηση της παραγωγής, κυρίως ενδιάμεσων αγαθών και υπηρεσιών, σε αναπτυσσόμενες χώρες από τις ανεπτυγμένες) αυξάνεται συνεχώς, αν και βραδύτερα από το διεθνές εμπόριο.

Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ο μόνος πιθανός λόγος γιατί το μερίδιο της εργασίας στην παγκόσμια «πίτα» έχει μειωθεί. Οι νέες τεχνολογίες μοιράζονται πιθανότατα ένα μέρος της ευθύνης. Όμως είναι αδύνατο να ξεχωρίσει κανείς απολύτως τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης από αυτές της τεχνολογίας. Οι πρόοδοι στην τεχνολογία π.χ. είναι αυτές που επιτρέπουν στους Ινδούς προγραμματιστές λογισμικού και στους χειριστές τηλεφωνικών κέντρων να εξυπηρετούν απομακρυσμένους πελάτες στις ΗΠΑ και την Ευρώπη.

Το ΔΝΤ διαπιστώνει ότι τόσο η παγκοσμιοποίηση των αγορών εργασίας και προϊόντων, όσο και η τεχνολογία (ίσως ακόμη περισσότερο αυτή), έχουν συμβάλει στο να συρρικνώνεται σταδιακά το μερίδιο των εργαζομένων στο παγκόσμιο εισόδημα. Η τεχνολογική αλλαγή εμφανίζεται να έχει τη μεγαλύτερη επίπτωση στην Ευρώπη και την Ιαπωνία, ενώ στις αγγλοσαξονικές χώρες (ΗΠΑ, Βρετανία, Καναδά, Αυστραλία) έχει μικρότερη επίπτωση. Στην Αμερική μάλιστα υπάρχουν ενδείξεις ότι η τεχνολογία έχει τελικά αυξήσει το μερίδιο των εργαζομένων στην εισοδηματική «πίτα», ίσως γιατί οι ΗΠΑ είναι η ηγετική δύναμη στη χρήση των νέων τεχνολογιών, οι οποίες -μετά από μακρά ωρίμανση και την απόκτηση των κατάλληλων ειδικοτήτων από το ανθρώπινο δυναμικό- έχουν επιτρέψει στην παραγωγικότητα (άρα και στους μισθούς) των εργαζομένων να αυξηθούν διαχρονικά.

Αντίθετα, οι επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης των αγορών εργασίας είναιπιο αισθητές στις αγγλοσαξονικές και τις μικρές ευρωπαϊκές χώρες - αν και με διαφορετικούς τρόπους. Στην Ευρώπη, για παράδειγμα, οι επιπτώσεις του offshoring και της μετανάστευσης είναι πιο αισθητές σε σχέση με τον αγγλοσαξονικό κόσμο, ενώ αντίθετα στην Ιαπωνία μετά βίας έχουν γίνει αντιληπτές.

Τα αγαθά εντάσεως εργασίας που εισάγουν οι ανεπτυγμένες χώρες από τις αναπτυσσόμενες, έχουν μειωμένες τιμές, γεγονός που τελικά οδηγεί σε μειωμένο εισοδηματικό μερίδιο των εργαζομένων των πλουσιότερων χωρών, αφού τα δικά τους προϊόντα είναι πιο ακριβά και άρα λιγότερα ανταγωνιστικά. Από την άλλη όμως, αυτή η τάση έχει σε γενικές γραμμές αντισταθμιστεί από τις μειώσεις τιμών στα βιομηχανικά αγαθά που οι πλουσιότερες χώρες εξάγουν και άρα είναι πιο ανταγωνιστικά - πράγμα το οποίο ευνοεί και τους εργαζόμενους που τα παράγουν. Στην Ιαπωνία π.χ. οι τιμές των βιομηχανικών αγαθών έπεσαν αρκετά για να οδηγήσουν σε ένα τελικό καθαρό κέρδος στο μερίδιο των εργαζομένων στην «πίτα».

Στον αγγλοσαξονικό χώρο και τις μικρότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι πολιτικές στην αγορά εργασίας έχουν εν μέρει αντισταθμίσει τις αρνητικές συνέπειες που έχουν η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογία στο μερίδιο των εργαζομένων στην «πίτα» των εισοδημάτων. Στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες οι αυξήσεις στην αναλογία των επιδομάτων ανεργίας και άλλων κοινωνικών παροχών σε σχέση με τους μισθούς έχει τελικά γυρίσει μπούμερανγκ στις προοπτικές των ίδιων των εργαζομένων - πιθανώς ενάντια στις αρχικές προθέσεις των κυβερνήσεων που προώθησαν αυτά τα μέτρα.

Όλοι οι εργαζόμενοι δεν είναι τελικά ίσοι. Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η παγκοσμιοποίηση έχει μεγαλύτερη επίπτωση στις βιομηχανίες που απαιτούν εξειδικευμένη εργασία σε σχέση με ανειδίκευτη. Αυτό ίσως οφείλεται στο offshoring που έχει επηρεάσει περισσότερο την πρώτη κατηγορία επιχειρήσεων. Όμως άλλοι παράγοντες έχουν αντισταθμίσει την επίπτωση της παγκοσμιοποίησης. Στην πραγματικότητα, το εισοδηματικό μερίδιο της εργασίας έχει αυξηθεί στις εξειδικευμένες βιομηχανίες εξαιτίας μιας μετακίνησης θέσεων εργασίας από τους ανειδίκευτους στους εξειδικευμένους τομείς.

Μολονότι η παγκοσμιοποίηση έχει μειώσει το μερίδιο της εργασίας στην «πίτα», έχει κάνει μεγαλύτερη την ίδια την πίτα, αυξάνοντας την παραγωγή και την παραγωγικότητα και μειώνοντας τις τιμές των εμπορευόμενων αγαθών και υπηρεσιών. Έτσι, τελικά οι εργαζόμενοι παίρνουν μικρότερα μερίδια αλλά μεγαλύτερα κομμάτια της πίτας; Ναι, συμπεραίνει το ΔΝΤ: το διεθνές εμπόριο έχει βοηθήσει κάνοντας φθηνότερες τις εισαγωγές, καθώς διαπιστώνεται ότι οι μεταβολές στις τιμές έχουν αυξήσει το μέσο πραγματικό μισθό κατά 0,24% το χρόνο.

Οι εργαζόμενοι συνεπώς (και) ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση, αλλά αυτό δεν είναι απίθανο να κατασιγάσει τις διαμαρτυρίες. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν κερδίσει τίποτε από την παγκοσμιοποίηση. Διαδεδομένη παραμένει η αντίληψη - ιδίως στις ΗΠΑ- ότι αυτοί που ήδη βρίσκονταν σε ευνοϊκή θέση, είναι αυτοί που κερδίζουν πρωτίστως από την παγκοσμιοποίηση και από τη νέα ευημερία που αυτή δημιουργεί.

Πηγή: The Economist



Κυριακή, 29 Απριλίου 2007

Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ